09: Zatrąceni w pocałunku

Z dedykacją dla Believe ♥

~Gdy nie ma ciebie,

cały świat wydaję się szary.

Miłość nie chcę mnie uwolnić,

od ciągłego strachu - cytat: mojego autorstwa.

NOTKA

Prawdą jest to, że szczęście przemija tak szybko, jak przemijają uczucia, wydaję ci się że masz wszystko, kiedy mija kilka bolesnych chwil i rozczarowań - nagle światło gaśnie, i nie masz już nic. 

Szatynka okryła się swoim ciepłym kocem, wtulając wymęczoną twarz w satynową pościel. Uśmiech okrywał zasypane pytaniami myśli, a podkrążone oczy nie wyrażały żadnych emocji, beznamiętnie wpatrywały się w szare, oprawione ramką zdjęcie na którym owa dwójka przytulała się do siebie, tym sposobem ukazując swoją miłość. Wybrzeża miasta w których przebywała wydawały się takie ozięmbłe, idealnie pasowały do klimatu i atmosfery panującej w tym apartamencie. Ona również miała wszystko - kochającego chłopaka, wspólną przyszłość, poczucie bezpieczeństwa i ciepła, jeden fałszywy błąd, koniec związku, koniec problemów. Wydawało się że taka silna dziewczyna jak ona nigdy nie zazna cierpienia, zawsze będzie zadowolona i subiektywnie będzie patrzeć na świat, życie traktować jak puchatą poduszkę, bawić się do starości nie przejmując się innymi, iść swoją ścieżką, taką, jaką sama sobie wydeptała. Nikt nie wie jak będzie naprawdę, co nam jest pisane na ziemi, kiedy nadejdzie nasza kolej, nasz koniec.

- Nie możesz odpuścić? Nie obchodzi mnie Leon, ani nikt inny, Francesca nie jestem w stanie wydusić z siebie słowa, a co dopiero porozmawiać - krzyknęła skomliwie. 

Trzy dni nie wystarczą na pozbieranie ran i zapomnieniu o przykrych wydarzeniach. 

Dorosłość to najgorszy etap człowieka, rozczarowania, wyzwania, świat jest sprawiedliwy, niestety, nie dla każdego. 

- Boże, Violetta, to był dupek, kurwa mać, ile zamierzasz się zbierać po jego stracie?.

- Tyle ile będzie trzeba - burknęła zdenerwowana.

- Widzę, że jesteś nieugięta, ale uwierz mi, później będziesz żałować że nie porozmawiałaś z Verdasem - drzwi mocno się zatrzasnęły, a szatynka podkuliła brodę.

Miała dosyć każdego, kto mówił jej co ma robić. Dobrze wiedziała że rozmowa z zielonookim nie zostanie odsunięta na dalszy plan, przyrzekła mu że jeszcze się spotkają, widziała w jego oczach wielkie pożądanie. Miesiąc potrafił zbliżyć do siebie ich tak bardzo, że mimowolnie sami tęsknili za kłótniami i nieporozumieniami, początek znajomości wydawał się cholernie trudny, lecz potem kontakty zaczęły stawać się pewniejsze. Leon w zupełności z każdym dniem upodobniał się do niej, obydwoje lubili nocne spacery przy świetle księżyca, obydwoje uwielbiali suchary, przy których śmiali się do nieopanowania. Łączyła ich niezwykła więź, przyjaźń odrodziła się w coś większego, ale Castillo nie miała czasu na takie przemyślenia, perfidny oszust z którym była stał się brutalem, tego nie mogła dłużej znieść. Wyrzuty sumienia były silniejsze od opanowania emocji, otarła policzki, zacisnęła szczękę. Aureola zniknęła, zniknęły marzenia.

*

Wiatr uchylił mahoniową konstrukcję, wydał z siebie cichy skrzyp i z hukiem szczelnie je zakluczył. Mężczyzna rozejrzał się po wnętrzu przypominając sobie beztroskie dzieciństwo w gronie rodziny, dawnych przyjaciół. Uśmiechnął się w duchu i ruszył przed siebie.
Ogromny stół z obrusem, tysiące chusteczek rzucających się po kątach i potłuczone obrazy. Violetta energicznie zeszła po schodach, słysząc ciche szepty i krzyki.
Złapała ostre narzędzie, powoli rozglądając się po pokojach. Trzask drewnianej podłogi przestraszył ją tak bardzo, że mimowolnie wybiegła napastnikowi na przeciw.
Verdas głośno pisnął, spoglądając na roztrzęsioną szatynkę.
- Leon?
- Viola?
- Ty popieprzony egoisto, myślałam, że ktoś próbuję mnie zabić - szarpnęła jego bluzą z wielką siłą, dzięki czemu przybliżyła się do swojego towarzysza. Spojrzała w jego szmaragdowe tęczówki, by utonąć już na zawsze.
 - Boże, jesteś sadystką - szepnął cicho pod nosem.
- Skąd wiedziałeś gdzie jestem? - Fran, prawda? - dodała.
- Potrzebujesz wsparcia, nadziei, potrzebujesz mnie..
- Rozumiem, martwisz się, jestem ci wdzięczna ale nie potrzebnie tutaj przyjechałeś, nadaremnie, Leon. Muszę dać mojemu sercu trochę czasu, wyciszenia, spróbować doprowadzić świat do porządku - oznajmiła, czochrając jego delikatne pasemka włosów.
- Jamie, cię nie kochał, a ty nie kochałaś jego, nie jestem głupi - warknął groźnie.
Odsunęła się kilka centymetrów, by zachować bezpieczną odległość. Od pamiętnego zamachu pod kawiarenką bała się iść starymi uliczkami Włoch.
- Zachowujesz się, jakbyś był zazdrosny...
- Może jestem, nie pomyślałaś?
- Nas nic nie łączy, wiesz? - zapytała krótko.
- 5,6,7 tygodni znajomości, zapamiętaj..
Symetrycznie przysunął się do jej chudej sylwetki, oparła się o blat czując jego oddech i ciężar na plecach.
- Teraz też zaprzeczysz, że nic nas nie łączy? - coraz trudniej łapała powietrze.
Opuszkami palców kreślił wzorki na jej ciele, doprowadzając jej siłę i wytrzymałość do obłędu. Kiedy uniósł jej podbródek, zamknęła oczy rozkoszując się kawałkiem jego nieskazitelnie słodkich ust.
Zatrąceni w pocałunku zapomnieli o falach, morzu łez i cierpieniu, słabość umarła, rozjaśniając ognistym księżycem ciemność.

Od autorki: 

Tak jak wy tracicie chęci do komentowania,

tak i ja stracę chęci do pisania.

Nie wymagam wiele, kilka słów, porządnego zmotywowania,

mi też jest trudno, rozumiem, szkoła.

Ale to wszystko jednoznacznie pokazuję, że

nie powinno mnie tu być.

Mogę mieć teraz miliony hejtów, mogę być idiotką,

ale wiecie, jest mi głupio kiedy patrzę jak bardzo

innym podobają się niektóre historię,

a moja to totalne dno.

Nie wiem co dalej, ja też już nie mam siły, serio.

Bez owijania w bawełnę, nikt nie przepada za moim blogiem,

za mną całą, dziękuję tym, którzy się przynajmniej starają.

Ja też mam uczucia, ja nie jestem robotem ;)

I powinnam dziękować że w ogóle ktoś tutaj jest.

I powinnam dziękować za 42 tysiące, i dziękuję.

I myślę, i się łudzę. 

Cześć wszystkim :)
Nie piszę wyłącznie dla komów, kochani.
To moja pasja :
)

W.