12: Zniszczyła moją miłość

~Uciekam przed uczuciem,
by zapomnieć o swoim istnieniu

Szatyn z zaciekawieniem oglądał ciemnie niebo, pokryte kilkoma gwiazdami i podśpiewywał jedną z ulubionych piosenek swojej zaginionej żony. Przeszłość ciągnęła się za nim wąską ścieżką i przypominała o minionych wydarzeniach, poszukiwaniach, codziennych spotkań na komendzie policji i wsłuchiwania się w gdybanie dyrektora. 

Lily jako mała dziewczynka nieustannie pomagała mężczyźnie w pracach domowych i opatrywała wszystkie jego rany, wyrządzone przez kochanków matki i dobrze umięśnionych znajomych ojca.
Częste wyjazdy do innych krajów powodowały, że młody Verdas żyjąc ciągłą rutyną, dostawał haniebny łomot za problemy istniejące w psychicznej rodzinie. Mimo tego, nigdy nie pomyślał o oddaniu się dobrowolnie w ręce opieki społecznej, ponieważ wiedział, że życie tam zafunduje mu gorsze piekło, niż to, które przechodził we własnym domu. Sąsiedzi trzykrotnie zawiadamiali odpowiednie władze, martwiąc się o pozostawione w opiece dziecko. León za każdym razem zdawał sobie sprawę, że dla dobra własnego i rodziców musiał kłamać.
Życie na krawędzi nauczyło go stosownego traktowania osób, które kiedyś potwornie zraniły jego uczucia i prosto w twarz śmiali się głośno, aby wzbudzić sensację cierpiącego chłopca. Czarnowłosa wkraczała do akcji, kiedy tylko działo się coś poważnego i nie dawała pomiatać egoistycznym typkom, najbliższemu jej sercu człowiekowi.
León zakochał się w niej od pierwszego ujrzenia, bardzo długo tłumił w sobie emocje i kiedy poczuł, że wszystko zaczyna go przerastać wyznał jej co czuję. Z uśmiechem na twarzy objęła go w pasie i ochoczo podała swoją dłoń, by towarzyszyła mu zawsze. Ślub odbył się niedługo po jej dwudziestych-drugich urodzinach, szczęśliwa para powiedziała sakramentalne tak i obiecała nie opuszczać w potrzebie. Jednak los płata figle, szatyn został zupełnie potraktowany i osamotniony, bez niej świat stawał się nudnym przebłyskiem słońca, tęsknił, przeżywając koszmar życia,

Przemyślenia Leóna przerwał głośny dźwięk dzwonka. Kątem oka zerknął na wyświetlacz smartfona i zacisnął szczękę, czytając treść wiadomości. Ze zdenerwowania nacisnął obojętny przycisk i usunął zdjęcia z folderu. Pomyślał o spędzonych latach, dla dobra innych ludzi zamkniętej w szpitalu psychiatrycznym wyrodnej matce, która udawała, że nie wzruszyło nią samotne siedzenie w ciemnej celi, pośród chorych psychicznie, pozostawionych na bruku współlokatorów.

Pomyślał o Violetcie, jej pięknym uśmiechu i podłym charakterze, zniszczonego przez Collins'a związku. Drżącymi rękami odnalazł jej numer, wciskając zieloną słuchawkę.

*

Uśmiechnęła się chytrze, stawiając szybsze kroki na marmurowym chodniku naprzeciw domu Leóna. Samochody mijały się z wielką prędkością, a kierowcy zadowolenie rzucali się w otchłań szybkości, nie mając pojęcia o tragicznej śmierci na miejscu. Mieszkanie Verdasa mieściło się całkiem niedaleko galerii handlowej i pobliskiej, ulubionej kawiarenki, w której razem z Francescą spędzały kilka następnych godzin. Delikatnym draśnięciem zapukała do drzwi i zakładając ręce na piersi, rozglądała się po zadbanym ogrodzie.
- Wejdź - dreszcz emocji ogarnął jej ciało.
Lekko skrępowana i zawiedziona weszła do środka, stojąc w progu korytarza. Wzrokiem odnajdywała zmartwionego szatyna i bała się zabrać głos.
- Chyba nie będziesz tak stała, prawda?
- León, nie musisz być taki niemiły - mruknęła.
Westchnął jedynie, podpierając brodę.
- Coś się stało?
- Pamiętasz, co obiecałaś mi całkiem niedawno? Że mogę na tobie polegać - zacytował.
Kiwnęła porozumiewawczo głową, przyglądając mu się z bliska.
 Sportowy t'shirt, kilkudniowy zarost i grzywka, ułożona w takt, jakby wiatr dał przyrodzie rozkaz, rozwiewając na różne strony. Obydwoje zamyśleni i wciągnięci w nałóg "przebywania w ciszy", poukładanego natłoku myśli.
- Do czego zmierzasz? - zapytała.
- Miejmy świadomość, że nadal się nienawidzimy. Zostań moją wspólniczką i pomóż mi odzyskać zaufanie Holly, zniszczę ją tak samo, jak ona zniszczyła moją miłość.

Od autorki:

Nie wyszło, a tak obiecywałam ^-^
Przepraszam, bo..rozdział taki nijaki.
Wiem, że moje zdolności pisarskie nie są za ciekawe.

Kto oglądał Live Jorge?
Zauważył kogoś? Bo mnie tak xDD
W jego ustach akcent "WIKTORIA" brzmiał rewelacyjnie,
jakby dosłownie mówił po polsku.
Dziękuję wszystkim za pomysły.
I liczę, że z czasem będzie was więcej.
Nie wymagam komentarzy, choć nie ukrywam, że są dla mnie ważne.
Leon miał żonę, raczej, ma,
Holly główną podejrzaną.
Co się stało z Lily?
Czy Violetta pomoże Leonowi w odkryciu prawdy?
Tego dowiecie się w trzynastym rozdziale! :D
Kisski, lovki.

WIKA