One Shot: 10 tysięcy wyświetleń

                           

                                                     
                                                                                                                                              Nie mów mi o czym myślisz.
                                                                                                                                                         Wierzę, że wiem.
                                                                                                                                                Tylko spójrz na mnie chwilę.
                                                                                                                                                           A odgadnę to.
                                                                                                                                                Tak trudno było cię  kochać,
                                                                                                                                                       i przestawać kochać.
                                                                                                                                             I na końcu tej drogi znajdywać 
                                                                                                                                                       siebie po raz kolejny.


                                                                                                                                               W twoich oczach nie ma tajemnic.
                                                                                                                                                        Mogę to zobaczyć.
                                                                                                                                                  Zawsze masz słowa, które
                                                                                                                                                  sprawiają, że czuję się dobrze.
                                                                                                                                             Tak trudno było kochać, i powracać
                                                                                                                                                              do miłości.
                                                                                                                                                 Jeśli miłość jest prawdziwa, 
                                                                                                                                                    wszystko może się stać.

                                                                                                                                                                            ~~Leonetta





Siedziała samotna i smutna jak każdego dnia, kiedy tu przychodziła.  Była nikim i czuła się tak samo. To miejsce było jej jedynym przyjacielem. To drzewo, to właśnie z nim dziewczyna rozmawiała najczęściej.  Wspominała czasy, kiedy była naprawdę szczęśliwa. 
Miała wszystko o czym mogła pomarzyć. Kochających przyjaciół, rodzinę i chłopaka.
Niestety los zadecydował inaczej i postawił ją w zupełnie innej sytuacji. Została sama, bez nikogo. Życie dało jej w kość i pokazało prawdziwe cierpienie.  Pokazało, że nie zawsze zaczyna i kończy się szczęśliwie. Z oczu szatynki popłynęły gorzkie łzy rozpaczy, które spłynęły po jej chudych policzkach wraz z makijażem. Nie mogła dalej tłumić w sobie bólu, choć próbowała być silna. Nie mogła wytrzymać nieustającego żalu i rozpaczy, który zawładnął całym jej ciałem i duszą. Tak bardzo chciała cofnąć czas, i powrócić do dawnych lat. Zadawała sobie pytanie - dlaczego ja ? . Dlaczego to właśnie ją Bóg wybrał na ofiarę losu.  Przecież nie zrobiła mu nic złego, nic mu nie zawiniła .W sercu pozostała pustka i ciemność, której nic nie potrafiło zapełnić. Cała radość prysnęła jak bańka mydlana, i zniknęła wraz z tym kim była kiedyś. Z wesołej i zakochanej dziewiętnastolatki do nieszczęśliwej i zagubionej. Mogło się to wydawać głupim snem.  Marzyła aby obudzić się pewnego ranka wtulona w poduszkę. Zjeść śniadanie z rodzicielką , spędzić mile dzień . Podkuliła nogi pod brodę i po raz kolejny rozpłakała się jak małe dziecko. Robiła to za każdym razem kiedy o nich myślała. Tęsknota i emocje były silniejsze od niej.

- Mamo, ale obiecaj, że szybko wrócisz - mówiła bliska płaczu, a jej policzki przybrały blady kolor. Była jej jedyną bliską osobą oprócz znajomych.
- Obiecuję, Violu. Federico zaopiekuj się nią - odpowiedziała ze skruchą kobieta i przytuliła chłopaka. Następnie podeszła do córki i wtuliła ją w swoje ciało, jakby nigdy nie chciała jej wypuścić. Pożegnała się z parą, po czym ruszyła w stronę samolotu.
- Nie martw się, niedługo znowu tu będzie - mruknął szatyn i wziął ją za rękę.

-Tak bardzo za tobą tęsknie - szepnęła chowając twarz pomiędzy kolana.
Dziś mijała trzecia rocznica od śmierci pani Castillo. Obiecała, że wróci. Samolot, którym leciała roztrzaskał się na miliony kawałeczków, tak jak kruche serce dziewczyny. Zginęła na miejscu. A ojciec, cóż jednym słowem miał ją gdzieś. Ciągle był zapracowany i wyjeżdżał w delegacje. Kiedy znalazł sobie nową kochankę wyjechał Buenos Aires i ślad po nim zaginął. Pozostały tylko wspomnienia. 
Najbardziej zawiodła się na swoich przyjaciółkach. Nie spodziewała się, że mogą zrobić coś tak okropnego. Wyjęła ostre narzędzie z kieszeni i przejechała nim po skórze. 
Obiecała sobie, że nigdy więcej tego nie zrobi lecz, nie umiała przestać. To było za silne.
Krew lała się kropelka po kropelce

- Patrzcie idzie nasza księżniczka - śmiały się prosto w twarz dziewczynie jej przyjaciółki, Lara i Ludmiła.  Były jak siostry, ale ktoś postanowił to zniszczyć. 
- Dziewczyny co wam jest - spytała zdziwiona i jednocześnie roztrzęsiona 
To nie był najlepszy moment na rozmowę. 
- Federico nam wszystko powiedział. Jesteś zwykłą szmatą - syknęła w jej stronę Ferro , a oczy brązowookiej zaszkliły się.
Kochanie , chodź tutaj - zawołała , a Włoch w ekspresowym tempie zjawił się obok niej. 
Złapała go za rękę, i z dumą udała się do parku

Wspomnienia zawsze wracały. Były podłe, skoro uwierzyły temu kłamcy. Wiedziała, że nic nic nie trwa wiecznie.
Nagle zauważył ją chłopak, który przechodził obok przypadkiem.  Zmartwiło go, że siedzi tam bez znaku życia, więc postanowił do niej podejść.
- Cześć, Leon jestem. Co się stało - spytał a ona podniosła głowę na wysokość ramion.
Spojrzał w jej oczy i dostrzegł w nich smutek. Na zewnątrz kryła się naprawdę piękna dziewczyna.
- Cześć. Wiesz, poznałam cię przed chwilą nie wiem czy mogę ci powiedzieć - zaśmiała się pierwszy raz od bardzo dawna . Szatyn usiadł obok niej i przyjrzał się jej dokładnie.
- Wiem, że to może dziwne, ale możesz mi zaufać - powiedział ukazując rząd swoich białych ząbków
Przystojniak - pomyślała. 
- Tak w skrócie mówiąc, straciłam wszystko - burknęła i przybrała zirytowany wyraz twarzy.
Nie lubiła o tym mówić. To za bardzo bolało.
- Jak to , wszystko - zapytał zdziwiony jednocześnie patrząc w niebo.
Westchnęła cicho i odwróciła wzrok w drugą stronę.
- Rodzinę,  przyjaciół , chłopaka , zostałam sama - oznajmiła cicho i oparła się o pień drzewa.
Dwudziestolatek widząc, że dziewczyna powstrzymuję łzy przytulił ją do siebie, a ona wtuliła się w jego tors jeszcze bardziej.
Nie przeszkadzało mu to, że moczy jego koszulę.  Mimo, że znał ją parę minut wiedział, że jest wspaniałą osobą.  Została potwornie skrzywdzona przez los.
 - Przepraszam , to chwila słabości - podniosła się z ziemi otrzepując spodnie. Otarła łzy.
 Dziękuję za troskę , i mam nadzieję do zobaczenia . Cześć - machnęła mu ręką na pożegnanie, a on dopiero po chwili zorientował się, że nie zna jej imienia.
- Poczekaj chwilkę.  Jak masz na imię - krzyknął  i pobiegł w jej kierunku .
 Dotknął jej delikatnej dłoni i wzdrygnął się na ten gest . Po raz kolejny jego usta ułożyły się w delikatnym uśmiechu.
- Violetta.  Violetta Castillo . Tu masz mój numer - podała mu karteczkę i ruszyła przed siebie.
Leon w środku ucieszył się jak się małe dziecko. Cieszył się, że mógł ją poznać bliżej.
Szczęśliwy udał się do swojej posiadłości . Po paru minutach był już w domu.
- A coś ty taki szczęśliwy - zadała pytanie młodsza siostra Verdasa , Francesca.
Westchnął ma co ona puściła mu oczko.
- Poznałem dziewczynę - mówił szczerząc się.  Jest taka idealna - dodał i klasnął w dłonie, a Fran wybuchła niepohamowanym śmiechem.  Spojrzała na jego minę i momentalnie spoważniała.
- Widać, że nieźle się ją zauroczyłeś - fuknęła pod nosem upijając łyka zimnego napoju.
Przekręcił oczami i usiadł na blacie kuchennym . Nie spodziewał się, że dziewczyna, którą pozna przypadkiem, aż tak mu się spodoba.


                   
                                                                      ***





- Znowu się spotykamy, to przeznaczenie - zacichotał zieloonoki przeszukując spodnie .
Szatynka zaśmiała się głośno , a on zawtórował. Uwielbiali swoje towarzystwo.
Spędzali każdy dzień razem, śmiejąc się i dobrze bawiąc
- Jesteśmy przyjaciółmi, chodzimy do tej samej szkoły/ raczej zawsze tak będzie - dodała a on przybrał smutny wyraz twarzy. Spojrzała na niego zdezorientowana i zaskoczona.
- Ej, co jest ? Powiedziałam coś nie tak - zapytała troskliwie i dotknęła jego policzka.
Poprawiła swoją bluzkę, a on spuścił wzrok w podłogę.
- Nie, wiesz pokłóciłem się z mamą. Muszę już iść. Pogadamy później. Cześć - fuknął i pocałował jej policzek na pożegnanie.
Zaczerwieniła się i zawstydzona odwróciła się napięcie. Natomiast on przygnębiony ruszył do parku.
Zasmuciło go to, że Castillo traktuję go tylko jako przyjaciela.  Przez ostatnie miesiące poczuł do niej coś więcej.  Każdy jej szczery uśmiech, wprowadzałam go w obłęd i potrafił rozjaśnić nawet najgorszy dzień.  Tonął w jej oczach, które przypominały kolor czekolady . Były tak słodkie jak ona.
Był zły na siebie, że jest takich tchórzem i nie potrafi wyznać jej prawdy. Był bezradny.  Darzył szatynkę bezwartościową miłością, i chciał , aby ona darzyła go takim samym uczuciem. Ale nie umiał jej do tego zmusić.  Nie wiedział, że oboje są w sobie zakochani.
Nie wiedział, że nie jest dla niej obojętny.  Zakochała się w nim od pierwszego wejrzeniu, kiedy po raz pierwszy go spotkała . To był dla niej pamiętny dzień.
- Federico , przyjeżdżaj do Resto. Mam ochotę się porządnie schlać - warknął do telefonu i usłyszał tylko rozłączenie rozmowy.  Chciał całe swoje cierpienie utopić w alkocholu.  Nic więcej nie było mu w stanie pomóc. Kiedy Caphone zjawił się w klubie, Leon opowiedział mu całą historię związaną z dziewczyną. Co chwila popijał kieliszek wódki, aby dodać sobie otuchy
- No stary, naprawdę dziwna sprawa - zdziwił się mężczyzna.
Może powinieneś jej wyznać co czujesz - dopowiedział i zaczął bawić się kluczykami od samochodu.
Verdas szybko podniósł się z miękkiej konstrukcji .  T.o J.e.s.t T.o - pomyślał
- I to jest dobry pomysł, dziękuję - jęknął z zachwytem i odrobinę się zachwiał, po czym powolnym krokiem udał się w stronę domu Violetty.  Kierowały nim niesamowite emocje , które tylko pogorszył pijąc.
Doszedł na miejsce i głośno zapukał. Po chwili stanęła za nimi dziewiętnastolatka.  Wbił się w jej usta, a ona oddała pocałunek.  Oderwali się od siebie, stykając się czołami i oddychając głęboko.
Szatynka zorientowała się co stało się przed chwilą i odsunęła się od niego
- Dlaczego to zrobiłeś - spytała i usiadła na kanapie , a on dołączył do niej . Przysunął się bliżej i przypatrywał się jej minie.
- Wiem, że jestem pijany , ale nie mogę tego dłużej ukrywać.  "Je''taime " Violetta - wyznał, a ona szczęśliwa rzuciła mu się na szyję . Tak długo na to czekała .
- Ja ciebie też kocham - szepnęła ze łzami w oczach i pocałowała go namiętnie




                                                                       ***





- Francesca , on się wścieknie.  Nie może się dowiedzieć - szlochała rozpaczliwie i wtuliła się w siostrę swojego chłopaka.  Jak mogła być aż tak głupia ?  To po części była też jego wina, oboje zawinili.
- Violu, musisz mu powiedzieć. Znam go i wiem, że na pewno się ucieszy - odpowiedziała ściszonym głosem.
Nagle drzwi otworzyły się z hukiem , a w nich stanął przestraszony chłopak. Przerażony telefonem od dziewczyny podbiegł do niej i objął ją ramieniem.
- Przyjechałem jak najszybciej mogłem.  Kochanie, co się stało - zapytał ocierając jej kapiące łzy.
Spojrzała na niego i po raz kolejny spuściła wzrok. Bała się jego reakcji.
- Może ja was zostawię - powiedziała zakłopotana szatynka w stronę siedzącej pary.
Musieli porozmawiać na spokojnie i sami.
- Fran zostań proszę - mruknęła jej przyjaciółka.  Czarnowłosa z powrotem usiadła na kanapie i dodała jej otuchy, łapiąc ją za rękę.
- Przepraszam cię, jestem pewna, że po tym co usłyszysz mnie zostawisz - mruknęła do niego, a on wskazał aby kontynuować .  Nie planowaliśmy tego wiem, ale co się stało to się nie odstanie.
Jestem w ciąży - dodała a mężczyzna z wrażenia zachłysnął się wodą.
Jak najszybciej uciekła z salonu , zamykając się w sypialni.  Zsunęła się ciałem w dół i oparła o ścianę.
Dobrze wiedziała, że tak będzie.  Przecież byli tacy młodzi . Nie byli gotowi na dziecko.
Głupia wpadka zniszczyła całe ich życie. Lecz w głębi duszy cieszyła się, że nosi w sobie małą istotkę, która za parę lat będzie mówić do niej " mamo" . Będzie budzić ją każdego dnia .
Złapała się za rękę i uśmiechnęła się pod nosem . Kocham cię - szepnęła.
- Violu - usłyszała . Słońce , cieszę się, że w tak młodym wieku zostanę ojcem . To właśnie z tobą chciałem założyć rodzinę. Otwórz , proszę cię - błagał i zaczął dobijać się do drzwi.
- Naprawdę ? . Myślałam, że będziesz zły - przytuliła się do jego ciała i pocałowała delikatnie.



5 lat później .

- Tatusiu, przestań - krzyczała Natalia w stronę Leona, który turlał się po podłodze i łaskotał małą .
Czterolatka była oczkiem w głowie tatusia.  Spędzała z nim bardzo dużo czasu.
Nikt nie spodziewał się, że tak własnie zakończy się ich historia. Zostali jedną, wielką rodziną.
- Pani Verdas przyłączy się pani - zapytał uwodzicielskim głosem żonę, a ona zaśmiała się cicho.
Byli już trzy lata po ślubie. Czas mijał nieubłagalnie szybko .
- W moim stanie to nie wskazane - oznajmiła z uciechą i wskazała na brzuch.
Szatyn zrozumiał o co chodzi , i podbiegł do niej po czym zakręcił wokół własnej osi
- Słońce, tak się cieszę . Córeczko , będziesz miała rodzeństwo - podszedł do córki i przytulił ją.
Dziewczynka klasnęła w rączki a para zaśmiała się po raz kolejny . Wreszcie mogli być razem.



                                           
                                               

                     Życie jest jak pudełko czekoladek, nigdy nie wiesz co ci się nie trafi <3





/////
Zapraszam do zakładki * Bohaterowie* 
Obiecywałam Shota , a więc jest .
Zostawię te wypociny bez komentarza XD
Miało wyjść lepiej , ale beztalencie Wikusi się ukazało
Dziękuję za wszystko , kochani ♥
Bardzo się cieszę, że ze mną jesteście ^-^
Dodajecie mi dużoo motywacji :D
Popłakałam się jak zobaczyłam te dziesięć tysięcy ;*
Nie wyobrażacie sobie jaka jestem szczęśliwa ;)
Rozdział postaram się dodać około soboty albo jeszcze w tym tygodniu .
Miłych wakacji tak wgl :D


Kocham was ♥


 Wasza Maggie
                                                           

                                                                                                                                                   

Sorpresa ! ♥

                                                             

Cześć miśki ;*
Dziś niespodzianka dla was ♥
Serdecznie zapraszam na bloga, którego założyłam wspólnie z All you need is believe
Zachęcam do zamawiania Shotów, a takżę przeczytania pierwszego postu ^-^
Napisałyśmy go wspólnie , mam nadzieję , że wam się spodoba .
Oto link :  >  LINK     <

Ogłoszenia :  
Niżej jest pierwszy rozdział, wasze komentarze mnie mega motywują !
Naprawdę chcę wiedzieć ile was czyta te moje wypociny ♥
A także nie wiem czy pojawi się w sobotę next , najprawdopodobniej
będę na wakacjach a tam nie będę miała komputera , wifi będzie
Także skarby jakby co nie zdziwcie się ;*

( Otro dia mas - Lodovica ) - Kocham wy też ? ?


Maggie ;*

Rozdział 1: Wraca

                                                                               

                                                         *  Z dedykacją dla wszystkich czytelników *                   




- Jak mogłeś, Leon - szepnęła brunetka zalewając się łzami, które spływały po jej policzku niczym wielkie krople deszczu. 
Podszedł do niej, i chciał ją przytulić, ale ona tylko odsunęła się od niego.
- Violu, proszę cię to był tylko jeden raz, musisz mi wybaczyć. - błagał i klęknął na kolana.
W jego oczach pojawiła się mała iskierka nadziei
- Byłaż aż taka zła w łóżku, że musiałeś znaleźć sobie inną - łkała trzęsąc się niemiłosiernie.
Kochała go najmocniej na świecie . Nie mogła uwierzyć, że był zdolny aby ją zdradzić
- Byłem pijany - powiedział cicho chowając twarz w dłoniach, przerwała mu ...
- To cię nie usprawiedliwia - warknęła w jego stronę .  
Jeszcze dziś się wyprowadzę. Wszystko zniszczyłeś. To koniec - dodała i ruszyła do pokoju pakować walizki 


- Violu, którą sukienkę wybrać jak myślisz - wyrwał mnie z przemyśleń głos przyjaciółki.
Otrząsnęłam się z transu i spojrzałam na nią .
 Brązowooka miała wielki dylemat, którą kreację wybrać.  W końcu był to jeden z najważniejszych pokazów w mieście, organizowany przez sławną modelkę i siostrę Verdasa . Musiałyśmy wyglądać perfekcyjnie pod każdym względem.
- Zdecydowanie tą czerwoną, będziesz wyglądać pięknie - odpowiedziałam lekko się uśmiechając.
Włoszka zachichotała a ja puściłam jej oczko
- Dziękuję - pisnęła i rzuciła mi się w ramiona przytulając mnie, a ja odwzajemniłam gest
Ileż ona ma w sobie radości . Jest tak pozytywnie pokręcona.
- Teraz tylko twój strój. Chodź - oznajmiła i pociągnęła za rękę kierując się do garderoby
Rozsiadłam się wygodnie na fotelu wpatrując się w szklaną szybę
- Fran nie jestem pewna czy chcę tam iść . Naprawdę nie chciałabym  spotkać tego dupka - bąknęłam sięgając po swojego Macbook'a .
Czarnowłosa westchnęła cicho i szybko zjawiła się obok mnie
- Violetta nie możesz ciągle go unikać. Pozatym, jak dobrze pamiętam Bianca mówiła, że wyjechał do Meksyku - mruknęła przypatrując mojej minie.
Zaśmiałam się cicho a ona podniosła jedną brew
- No dobrze ale idę tam tylko ze względu na ciebie - wymamrotałam i wstałam z miękkiej konstrukcji
Natychmiast na jej twarz wstąpił szczery uśmiech .
- Jesteś najlepszą przyjaciółką pod słońcem - wrzasnęła i zaczęła podskakiwać ze szczęścia.

Cauviligia od zawsze wiedziała jak poprawić mi humor . Nawet kiedy przeżywałam ciężkie chwile próbowała mnie pocieszać , i udawało jej się to . Jest i była dla mnie dla mnie wielkim wsparciem, i to dzięki niej udało mi się zapomnieć o Leonie choć przez chwilę.
Minęło już dużo czasu odkąd się rozstaliśmy . Do dziś w mojej głowie tkwi widok i pozostanie on tam do końca życia . Moje serce zostało zranione przez niego w najmniej oczekiwanym momencie.
Właśnie tego dnia chciałam mu oznajmić ważną wiadomość . Chciałam mu powiedzieć , że jestem w ciąży . Niestety cały stres spowodowany tym wszystkim doprowadził do utraty dziecka .
Żałowałam, że się z nim związałam bo to przez niego je straciłam . Wszystko było jego winą.

- Leon jesteś już w domu - krzyczę zakluczając drzwi. 
Zdejmuję moje czarne szpilki i ruszam w głąb apartamentu . Dlaczego jego samochód stoi przed domem ? . Co się tutaj dzieje ?
Szybkim krokiem udaję się w stronę sypialni z której dochodzą dziwne dźwięki .  Zaglądam przez szparkę i zszokowana uchylam mahoniową konstrukcję.
- Już wiem jak zostajesz dłużej w pracy . Jesteś podłą świnią - syczę dławiąc się słoną wodą, która rozmazuję mój makijaż . Po tylu latach związku potrafił mnie tak perfidnie okłamać. 
Oboje spoglądają na mnie zdezorientowani 
- Kochanie ja...
- Nic nie mów już wszystko rozumiem - warczę i wybiegam z domu 

Zostawiłam go , a on odszedł do kochanki. Przez wiele miesięcy każda rzecz przypominała mi jego.
Cierpiałam bardzo długo i nic nie było mi w stanie pomóc. Był dla mnie siłą na każdy trudny dzień.
Byliśmy tacy szczęśliwi. Nigdy nie spodziewałam się, że tak właśnie się to skończy.
Ja sama ze złamanym sercem a O.N pocieszony przez inną.   Najgorsza była świadomość i to kiedy mówił jak bardzo mnie kocha . Obiecywał wierność a zdradził mnie . Gdyby nie Francesca pewnie już dawno wyjechałabym gdzieś daleko.  Pomogła mi się pozbierać, poukładać życie na nowo
Zrozumiałam, że ludziom nie wolno ufać. Że znajdą się tacy, którzy zostawią cię bez względu na wszystko i zranią nie myśląc o tobie . Tyle wylanych łez nie potrafi zapełnić nam pustki po kimś ważnym. Schować urazy, która będzie nam towarzyszyła do końca życia



                                                                     ***

Budzą mnie hałasy dochodzące z dołu. Zrywam się z łóżka i jak najszybciej udaję się do kuchni
Dostrzegam moich przyjaciół, którzy się kłócą.  Codzienność-myślę. Opieram się o blat kuchenny wsłuchując się w rozmowę
- Jesteś pacanem skoro nie umiesz odróżnić mąki od cukru - krzyczała przez śmiech szatynka, a Włoch piorunował ją wzrokiem.
Czy oni naprawdę choć jednego dnia nie umią się dogadać ?
Federico puszczał jej przelotne spojrzenia a ona wymuszała sztuczny uśmiech . Przyglądam się ich twarzom które nie wyrażają nic poza złością . Podchodzę do lodówki w celu wzięcia soku, ale przeszkadza mi w tym przyjaciółka
- Violu, nie widziałam cię przepraszam - odezwała się po chwili ukazując rząd swoich białych zębów
Zaśmiałam się na jej słowa i nalałam napoju do szklanki
- Naprawdę ? Stoję tutaj od pięciu minut - odpowiedziałam z wyrzutem upijając łyka zimnego picia
Westchnęła cicho i pokręciła głową z dezaprobatą
- Zrobiłabym to wcześniej ale chłopak o imieniu Federico - specjalnie podkreśliła jego imię . Mnie wkurzył - dopowiedziała a brunet fuknął coś pod nosem i zabrał głos
- To nie moja wina, że miały identyczne opakowania - burknął zły siadając na krzesełku
Chwileczka. O co w tym wszystkim chodzi ?
- Może mi ktoś wytłumaczyć o czym mówicie - drążyłam dalej posyłając szczery uśmiech
Nie jestem w temacie - dodałam cicho
- Postanowiliśmy zrobić lazannie, ale ten głąb zamiast podać mi mąkę podał mi cukier , i wszystko zepsuł - oznajmiła czarnowłosa a dwudziestopięciolatek prychnął
- To tylko to - spytałam z niedowierzaniem w głosie a oni przytaknęli .
Tylko o to robicie taką aferę ? . Zamówcie pizze i będzie po sprawie - kontynuowałam i przytuliłam dwójkę . Bardzo ich kocham

Naprawdę nie wiem jak to się stało, że nadal nie zauważyli, że są w sobie zakochani po uszy .
Pamiętam jak Fran opowiadała mi jak bardzo Fede jej się podoba , ale niestety nie mogła z nim być.
Zakochał się w innej a ona od tamtej pory uważała go za egoistę . Robiła wszystko aby mu to pokazać lecz on nie zwracał na nią najmniejszej uwagi.
Nie słuchając dalszych wypowiedzi udaję się do swojego pokoju. Nagle w pomieszczeniu rozbrzmiewa dźwięk dzwonka . Spoglądam na wyświetlacz a na moje usta wkrada się niewielki uśmiech . Naciskam zieloną słuchawkę i słyszę jej głos
- Hej Vils. Nie uwierzysz co się stało - piszczy entuzjastycznie blondynka a ja odsuwam mojego I"phona od ucha.
Jejku przez nią straciłabym słuch. Musiało się coś stać, coś ważnego.
- Hmm, daj pomyśleć . Zakochałaś się - cichoczę bawiąc się swoim kołnierzykiem od koszuli.
Ferro nigdy dotąd nie była taka szczęśliwa jak teraz. To musi być to
- Coś lepszego. Wracam do BA - oznajmia a tym razem ja zaczynam piszczeć.
Zadowolona rzucam się na miękką pościel i przytulam się do poduszki .  To najlepsza wiadomość w tym dniu.
Bardzo tęskniłam za moją zwariowaną kuzynką. Kiedyś byłyśmy nierozłączne, lecz los chciał inaczej. Wyjechała z rodzicami do Los Angeles i od tamtej pory utrzymywałyśmy kontakt przez Skype
- Kiedy, jak, gdzie ? - pytam zaskoczona przeglądając stary album .
Czasami jest dobrze powspominać stare czasy. Uwielbiam to robić.
- Firma mamy przenosi się tutaj i wracamy - jęczy z zachwytem .
Nareszcie . Nareszcie będę mogła ją widzieć na co dzień.
- To cudownie. Przepraszam Luśka ale ja lecę . Kocham cię . Cześć - dopowiadam i
siadam po turecku . Jestem taka szczęśliwa, że wreszcie będę ją miała blisko
przy sobie .









                                                                   ***

Francesca pośpiesz się - poganiam Włoszkę, która od kilku dobrych godzin przesiaduję w łazience
Po wybraniu pięciu sukienek w końcu zdecydowałam się na długą, kremową i koronkową kolekcję od Chanel. Stwierdziłyśmy, że wyglądam w niej najlepiej.
Szczerze mówiąc bardzo obawiam się, że gdzieś natknę się na Verdasa.  Nie będę potrafiła spojrzeć mu w oczy i powiedzieć zwykłe "hej" bo to zbyt wiele. Nigdy nie wybaczę mu zdrady i tego, że zamiast walczyć porzucił mnie i wyjechał z kochanką do Meksyku.  Myślałam, że znaczę dla niego o wiele wiele więcej i postara się aby nasz związek przetrwał. Po raz kolejny niestety się pomyliłam,
Po pięciu minutach odstawiona czarnowłosa staję obok mnie . Muszę przyznać wygląda rewelacyjnie. Czerwona sukienka idealnie podkreśla jej kobiece kształty a krwiste usta dodają uroku
W pośpiechu zamykam mieszkanie i wsiadamy do zamówionej taksówki. Przez niecałe dziesięć minut przypatruję się znajomym już widokom, po czym podjeżdżamy pod dane miejsce.
Poprawiam jeszcze swoją do ziemi kreację, po czym udaję się pod wskazany adres.
Wzrok wszystkich zostaję kierowany na nas ale my dumnie ruszamy przed siebie. Rozglądam się po bogato-wystrojonym pomieszczeniu w celu znalezienia właścicielki.
Podchodzimy do niej z gracją i witamy się z państwem Verdas
- Cześć Bianca miło cię widzieć - witam się i całuję jej różowy policzek. Przytula mnie delikatnie i tym samym wita się z Cauviligią .
- Witaj Violu, mi również - odpowiada ukazując w ten sposób swoje lśniące zęby.
Zaciskam ręce na kremowej torebce ze zdenerwowania . Boję się, że go tu spotkam.
- Ślicznie wyglądasz, wypiękniałaś - komplementuję ją a brunetka zarumieniona spuszcza głowę.
Nie dziwię się, przecież jest modelką.
- Dziękuję , ty również wyglądasz niesamowicie - mruczy cicho splątując ze sobą dłonie.
Wzrokiem szukam kogoś znajomego, lecz jak na złość nikogo nie widzę
- Twój brat się spóźnia, czy on nawet w tak ważny dzień nie potrafi być punktualny - słyszę głos pani Katelyn, która spogląda na swój złoty zegarek. Wytrzeszczam oczy ze zdziwienia i przełykam głośno ślinę.
- To Leon tutaj będzie - pytam drżącym głosem spoglądając na niewzruszoną Włoszkę. Macha ręką i przygląda się niedawno zauważonemu mężczyźnie
- To ty nic nie wiesz ? Leon wraca tutaj na stałe - szepcze przypatrując się mojej twarzy .
Przed moimi oczami zaczyna pojawiać się ciemność .
- Ale mówiłaś .. przerywa mi ..
- Jego dziewczyna Clara dostała tutaj bardzo dobrą propozycję pracy i postanowili, że wrócą - burczy przyglądając się mojej twarzy . Wdycham powietrze aby się uspokoić.
Nie wierzę , że akurat teraz tutaj wraca.
Było tak dobrze, po raz kolejny mój świat wywróci się o 180 stopni . Cholera.



//////////
Cześć ludziska ! ♥
Jesteście jeszcze tutaj ? Mam nadzieję, że tak xD
Wyrobiłam się przed północą, uff !
Oto przed wami pierwszy rozdział nowego opowiadania, które
liczę , że wam się spodoba .
Matko stresuję się bo nie jestem pewna *-*
Chciałam wam oznajmić , że od dziś postaram się nexty
dodawać regularnie i wgl .
Przepraszam, że dodaję tak późno ale dodaję chyba
to się liczy prawda ?
Jak widzicie Leonetta była kiedyś razem, ale
Leonek zdradził Fiolkę i ona jeszcze dziecko straciła
Niegrzeczny chłoptaś -.-
Verdas wraca do starego miasta i będzie ciekawie
Fran zakochana w Fede, a Lu wraca do Buenos Aires
Wybaczcie za jakiekolwiek błędy ,postaram się je poprawić .
Dziękuję też za tak liczne życzenia zdrowia . Jesteście najwspanialsi ♥
Pod tym wpisem chciałabym poprosić, aby każdy kto to czyta, 
skomentował, napisał kropkę nw . Zobaczymy ile was jest 
Dziś nie zajmuję, ale tym sposobem przynajmniej dowiem się
kto dokładnie chcę miejsce a kto nie
Zapraszam do zakładek ^-^
Już wkrótce ( czyt: kiedyś) pojawi się ONE SHOT
Na 10 tysięcy wyświetleń ^-^
To tyle na dziś, troszkę się rozpisałam .


Kocham was ♥


Maggiśka

Notka informacyjna

Hej miśki ♥ !
Pewnie się zastanawiacie co ta głupiutka Wika zrobiła i
dlaczego usunęła rozdziały .
Właśnie dlatego ten post .
Dorwałam się do komputera choć mama krzyczała XD
 Otóż na co-najmniej parę godzin mam siłę a następnie
po raz kolejny dostanę tej cholernej gorączki
Ugh ale ja nie o tym -.-
Kochani doszłam do wniosku że naprawdę nie potrafię
pisać tego opowiadania . Szósty rozdział napisałam
ledwo , właśnie dla was . Ale podjęłam decyzję
Dziś do mojej głowy przyszedł pewien pomysł .
Kiedy leżałam z gorączką ( 38 stopni ) nagle
mnie olśniło i mam już w głowie nowe
opowiadanie, który mam nadzieję wam się spodoba.
Wiem , że połowa was może i będzie zadowolona a może
i nie . Ale skoro się męczę z tym to po co mam pisać
na siłę ?
Mam nadzieję , że spodoba wam się nowa historia
Jutro idę do lekarza także życzcie powodzenia (nabawiłam
się anginy ropnej )
Postaram się dodać zakładkę * Bohaterowie * a także w następną
sobotę next
Trochę się rozpisałam nie ?

Ps : Wybaczcie jeśli nie skomentuje waszych blogów
Postaram się ale nic nie obiecuję . Możliwe że będę 
musiała leżeć przez cały czas na łóżku . 


Kocham was ♥

Maggie