07: Jeżeli ją dotkniesz, zabiję cię

Rozdział dedykuję todos ♥

Dziękuję wam, kochani.



~Ostatecznie przegrałam walkę
ze swoim sercem

Zapach szpitalnego leczenia unosi się w powietrzu i dociera do moich nozdrzy, kiedy otwieram zmęczone powieki. Pokój rozjaśnia jedynie delikatne słońce, wydostające się z przyciemnionych okien. Świat wciąż wiruje przed moimi oczami, a zwyczajna ściana okazuję się podwójnym miejscem i wygląda, jakby chciała stamtąd wydostać i zrobić coś szalonego. 

Zastanawiam się jak długo tutaj jestem i jak długo spałam, podczas szalonego rytmu bicia mojego serca. Nikt nie zaszczycił mnie swoją obecnością i najwidoczniej nie zamierza mnie odwiedzić - codzienność. 

Francesca właśnie teraz szlaja się po najlepszym klubie w mieście, a Jamie beztrosko bawi się, zapominając, że ma swoją ukochaną od ponad pięciu lat. Pozostał Federico, który zajęty jest Ludmiłą i nie zamierza szybko wypuścić jej z łoża małżeńskiego. Poszukując telefonu przez jednolitą mgłę, dostrzegam stos kwiatów stojących na szafce. Osoba, która je tutaj przyniosła naprawdę się postarała, ponieważ czerwone róże idealnie współgrają z szarym nastrojem szpitala. 

- Podobają ci się? - wzrokiem odnajduję mężczyznę, który seksownie unosi brew i zachęcająco opiera się o framugę drzwi. Uśmiecham się szeroko, zapraszając gościa do środka. Verdas romantykiem? Niemożliwe. 

- Co ty tutaj robisz?...

- Przyszedłem odwiedzić swoją wspólniczkę - odpowiada, śmiejąc się cicho.

Jego głos jest niczym niewidoczny cichot. Pod wpływem przenikliwego wpatrywania się w szmaragdowe tęczówki, zastanawiam się, jak się tutaj znalazłam? Omdlenie nie powoduję kilkudniowego pobytu w chorym i nieleczącym ludzi szpitalu. Nienawidzę go i to już się chyba nie zmieni. 

- Skąd wiesz, że tutaj jestem? - pytam, przygryzając wargi.

Atmosfera zaczyna robić się dość skomplikowana, ponieważ od piętnastu minut nie spojrzeliśmy na siebie wymownie, czy pokłóciliśmy o błahostkę. Pomimo współpracy jaką razem nawiązaliśmy, ciągle nie dało się dojść do porozumienia i w normalny sposób, z głębokim żalem przeprosić siebie nawzajem. Jego i moje niedoczekanie. 

- Stąd, że to ja cię tutaj przywiozłem?...

- Nie musiałeś - piszczę. 

Cholera, co ja robię?

- Dzięki, niezmiernie się cieszę, że jesteś mi wdzięczna - burczy z wyłącznym sarkazmem, zaciskając pięści.
Ten człowiek cały czas się denerwuję i wybucha za każdym razem, gdy powie się coś obraźliwego na jego temat, lub naruszy męskie ego. Nie zrozumiem tego, choć bardzo bym chciała wiedzieć dlaczego należy do sztywniaków.
- Przepraszam, nie gniewaj się ty mój przystojny wspólniku - śmieje się, kiedy szatyn zajmuje krzesełko.
- Przystojny, powiadasz? Nie chcę cię martwić, ale masz chłopaka...
- Nie wiem czy mam - oczy zaczynają świdrować, kiedy łzy chcą wydostać się na zewnątrz.
Z wielkim trudem zaciskam szczękę, nadaremnie. Ocieram policzki, przypominając sobie chwilę spędzone z miłością, która zajmuję się tanimi dziwkami, ponieważ już "dawno" mu się znudziłam. Przecież tak obiecywał, że mimo przeszkód nigdy mnie nie opuści, bo za bardzo mnie kocha.
- Violetta, co jest? - pyta zaniepokojony, przyglądając mi się z bliska. - Mów
- Zarzucił mi, że go zdradzam. Z tobą. Wykorzystał sprytnie moment i zaciągnął mnie do łóżka. Po naszym spacerze zastałam go pijanego i powtarzającego cholernie bolesne słowo "suka", kierowane wprost do mnie - wybucham.
Zielonooki wytrzeszcza powieki ze zdziwienia i myśli nad sensowną odpowiedzią. Jego mina ewidentnie pokazuję, że jest gotów stawić czoła dupkowi, który tak potwornie rani mnie swoim podłym zachowaniem.
Beznamiętnie wpatruję się w widoki za oknem, próbując skupić myśli na czymś zupełnie innym. Pod wpływem impulsu przytulam się do jego koszulki i wysportowanego ciała.
- Spokojnie, jesteś bezpieczna - szepcze troskliwie, gładząc mnie po włosach.
Niechętnie wyrywam się z uścisku, czując ogromny żal i nicość, połączoną z bezsilnością. Płacz zamienia się w cichy szloch, kiedy z powrotem wszystko do mnie wraca. Napięcie wygrywa i po raz kolejny zanoszę się łzami. To koniec.
Nasz związek rozpada się z każdą sekundą, łamiąc mi serce.


Kilka minut później znajdowałam się już w pokoju należącym do ordynatora oddziału. Leon niestety udał się już na spotkanie, ponieważ umówił się z Joshem, detektywem który pomagał i pomaga nam w planie zemsty na Stele.
- Doktorze, co było powodem mojego pobytu tutaj? - pytam zaciekawiona, siadając ma miękkiej sofie.
Gabinet w ogóle nie przypomina złego nastroju, wręcz przeciwnie zachęca do częstszego zaglądania i zdobywania naklejki pod tytułem "dzielny pacjent". Dzieci uwielbiają takiego typu podarunki.
- Krwotok spowodowany był osłabieniem organizmu podczas miesiączki. Proszę pamiętać, aby dbać o siebie i nie lekceważyć poważnych bólów brzucha - oznajmił z przekonaniem, wypisując podstawowe dane na czystej kartce papieru.
Kiwnęłam twierdząco głową, poprawiając granatowe spodnie. Rzeczywiście, ostatni miesiąc był dla mnie cholernie trudny, ponieważ zmagałam się z okropnym humorem, a problemy same pojawiały się z nienacka, krzyżując wszystkie moje plany i marzenia.
- Dziękuję za wszystko, do widzenia - żegnam się gestem dłoni i ruszam w stronę wyjścia.
Chłodny wiatr otula moją twarz, kiedy wychodzę z ponurego miejsca. Odkąd pamiętam wypadki  i niekomfortowe sytuacje zawsze kojarzyły mi się z ozięmbłym szpitalem.
- Vilu - spoglądam na właściciela czarnego samochodu.
Nareszcie ktoś sobie o mnie przypomniał, musiało się coś stać.
- Cześć Fede - mruczę, zapinając pas.
Chłopak puszcza mi przelotne spojrzenia i z wielką prędkością udaję się w stronę apartamentu. Powstrzymuję się od głośnego wybuchu i wypuszczam ze świstem powietrze.

*

- Myślisz, że Jamie się zmieni? - pytam żałośnie, kiedy Leon upija łyka swojej lemoniady.
Nie wiem, jak mogę podziękować mu za to, że jest przy mnie, kiedy czuję się okropnie z szczerą prawdą. Każda sekunda uświadamia mi, że szczęście minęło wraz z odejściem uczuć.
- Nigdy nie byłem dobry w pocieszaniu. Jestem pewien, że prawdziwa miłość przetrwa wszystko...
- Dziękuję ci, naprawdę - uśmiecham się szeroko, wyłamując palce.
Zaciskam szczękę, by ponownie nie rozkleić się na jego oczach i pokazać, jak bardzo cierpienie owładnęło mój umysł i doprowadziło do takiego stanu. Chowam twarz w dłonie i z rozpędem wybiegam z kawiarenki. I nagle jak za dotknięciem różdżki pięściami okładam pień drzewa, wyładowując na nim swoje emocje i agresywne zachowanie.
- Ty suko - odwracam się napięcie w stronę dobrze znanego mi głosu.
Skomlę cicho, kiedy widzę kto stoi przede mną i wbija mi w serce tysiące szpilek. Powoli wycofuję się do tyłu myśląc, że uda mi się, lecz niestety, jestem w pułapce. Dostrzegam złość w jego tęczówkach, ale staram się opanować strach.
Zwijam się, czekając na uderzenie, kiedy ktoś przytrzymuję jego dłoń i syczy kilka słów.
-Jeżeli ją dotkniesz, zabiję cię...

Od autorki;

Leon to maczo ♥

Dzisiaj nie narzekam, że jest zły bo

mam wrażenie, że pierwszy raz jakoś mi się troszku podoba xD

Hola, cómo estás? ^^

I w ogóle co to było z tym poronieniem? XD

Violetta nie była zapłodniona przez szatańskie nasienie.

Zrobiłam z Jamiego sukinsyna, czy to koniec ich związku?

Pożyjemy zobaczymy! ;d

W każdym razie Leon jest troskliwy, teraz.

Ja nic nie planuje, no wcale(serio) ;p

Liczę, że z komentarzami

pójdzie wam tak dobrze jak w szósteczce ^^

I dziękuję wam, motywujecie mnie, zawsze :")

Macie jakieś pytania? ;*

Zapraszam: KLIK

Do następnego <3

Wikson  ♥