03: Mocny Charakter

Dla Natashy <3

~What doesn't kill you,

will make you stronger.

Czas spędzony z przyjaciółmi to wszystko czego było mi trzeba. Nie spodziewałem się, że zwykła gra w kręgle może być tak fascynująca. Federico i Ludmiła bardzo dobrze wiedzą jak poprawić mi humor, tym razem trafili idealnie. Śmieje się cicho, kiedy dostrzegam ich czułe słówka i pocałunki. Trwałe związki nigdy nie było dla mnie czymś "wspaniałym", faktycznie jednak z każdym dniem zdaję sobie sprawy, że podczas tylu zawodów i rozczarowań, prawdziwa miłość istnieje. Mam jeszcze czas.

- Leon, będziesz zły - zdesperowany chłopak drapię się po karku, zastanawiając się nad rozpatrzeniem sprawy.
Zdaję sobie sprawę, że czasami nie będę potrafił zrozumieć jego dziwnych uwag czy odpowiedzi. Naprawdę chciałbym, ale nie potrafię.
- Ludmiła, pomóż mi. On tutaj zaraz zemdleję - krzyczę sarkastycznie, kiedy widzę jak przerażona blondynka podbiega do swojego chłopaka.
Ten dzień naprawdę jest udany. Mimo dość skomplikowanej sytuacji z dziewczyną z pewnością mogłem stwierdzić, że zacząłem się uśmiechać. W końcu nie zawsze przeżywa się bójkę w miejscu publicznym, między odmiennymi płciami.
- Jesteś głupi, Leon - kiwam twierdząco głową.
Skoro mówimy o głupocie, nie będę wypominał mu chwil, w których to on zachowywał się jak idiota próbując zdobyć swoją ukochaną. Pierwszym cudem świata było to, że zgodziła się i zakochała się w nim, gdybym był nią, nie potrafiłbym.
- Feduś, nie gniewaj się - w tym momencie zdaję sobie sprawę, że cała sala ludzi wpatruję się we mnie z wielkim podziwem. Verdas, ty idioto. Pewnie pomyśleli, że jesteś gejem.
- Możemy stąd iść? - zupełnie zawstydzony, wychodzę z pomieszczenia.
Para żegna się ze mną machając mi, dzięki czemu mogę dostrzec ich cichot.
Po chwili przypominam sobie, że włoch nie powiedział mi czegoś ważnego. Wzdycham, siadając na miękkiej sofie. Kawiarenka nie jest zbyt duża, ale nie zbyt mała. Wszystkie dominujące kolory idealnie podkreślają jej nastrój, a ja przypominam sobie, ile godzin potrafiłem spędzić tutaj z Lily. Lubiliśmy rozmawiać na różne tematy, pijąc przy tym jej ulubiony napój - latte.
Uśmiechnięta od ucha do ucha kelnerka, ubrana w skąpy i wyzywający strój podchodzi do mnie z wdziękiem. O matko, tylko nie ona.
- Witaj, Leonie - przekręcam oczami.
Chyba straciłem chęci na jakikolwiek obiad. Brązowowłosa nie da mi spokoju, dopóki nie umówię się z nią na wieczorną kolację. Jej wygląd przyprawia mnie o mdłości, dlatego jak najszybciej biegnę w stronę pobliskiej toalety.
- Przede mną nie ma ucieczki...
- Ojej, chyba jednak jest - przepycham się wśród wąskiej ściany i zdenerwowany ruszam przed siebie. Nie wierzę, że podąża za mną krok w krok. Odwracam się napięcie spoglądając na jej tapetowatą twarz. Nie owijając w bawełnę, wygląda jak dziwka, po prostu.
- Nie masz na co liczyć, Stele - odpycham jej ciało od siebie i biegnę uciekając jak najdalej.
Do tej idiotki nic nie dociera, będę musiał coś z tym zrobić.

- Eric, ona..była ostatnio u mnie - z wielkim trudem opowiadam mężczyźnie o wydarzeniach.
Wyrodna matka, której szczerze nienawidzę właśnie wylądowała w psychiatryku. Zasłużyła, dobrze jej tak. Szkoda mi jedynie Watsona. Nie zasłużył na nią, bo jest dobrym człowiekiem.
- Leon, przepraszam cię, że ci nie wierzyłem - tłumaczy z wielkim przekonaniem.
Od zawsze wiedziałem, że różnił się od niej wszystkim. Żadną rzeczą nie była w stanie mu dorównać. Ojczym, który wydawał się być bezpośredni miał serca i uczucia, chciał ją zmienić, poukładać od nowa, za późno.
- To nie twoja wina, spokojnie.

Coraz bardziej uświadamiam sobie, że żyliśmy w potwornym kłamstwie. Ona nie okłamała tylko mnie ale i jego. Mówiła jak bardzo nas kocha, że nigdy nas nie opuści. A tymczasem robiła coś zupełnie innego. Raniła, rozrywała serca na miliony kawałków aby tylko zdobyć pieniądze. Tak bardzo jej nienawidzę, nienawidzę.
- Ty ją znasz, może dzięki tobie się zmieni? - zamieram.
Zdanie obija się echem w mojej głowie.
- Nie dam rady, Eric. Za bardzo mnie zraniła - czterdziestolatek kiwa porozumiewawczo i znika z pola mojego widzenia. Chowam twarz w dłonie myśląc co dalej. W ekspresowym tempie nakładam skórzaną kurtkę.

*

Od kilku minut niecierpliwie wyczekuję, aż ktoś łaskawie otworzy. Po raz kolejny dobijam się głośno krzycząc. Kiedy mam zamiar odejść, w drzwiach niespodziewanie pojawia się szatynka. Ubrana jedynie w przewiewną koszulkę zakłada ręce na piersi. Chyba przyszedłem nie w porę. 

- Ty? - tak, zdaję sobie sprawę, że jest zdziwiona moją obecnością.

Jeszcze niedawno nazwałem ją wariatką, a tymczasem stoję i wpatruję się w nią jak w zaczarowany owoc. Skąpy ubiór świadczy jedynie o tym, że przerwałem jej w czymś "ważnym". Nie znam nawet jej imienia. 

- Tak, ja - odpowiadam pewnie. 

Jej grobowa mina daję mi jednoznacznie do zrozumienia, że niezbyt cieszy się na mój widok. Cóż, mogłem się tego spodziewać. Nadal uważam, że zachowuję się psychicznie, potrzebuję jedynie kilku informacji. Tylko ona w tym momencie zdoła mi pomóc. Jeśli chce jakoś pozbyć się Holly muszę stać się miłym i tolerancyjnym. 

- Spokojnie, nie zamierzam na ciebie krzyczeć, możemy porozmawiać? - zdziwiona nie może uwierzyć w słowa, które zostały wypowiedziane przeze mnie. 

Stoi w bezruchu, jakby próbowała poukładać natłok myśli w głowie. To dzięki Fede dowiedziałem się, że właśnie ta psychopatka kolegowała się z tą drugą. Na początku uważałem, że są siebie warte, ale przecież nie znałem żadnej z nich aż tak dobrze.
Czekam na wyjaśnienia, podczas kiedy nie stoi już naprzeciwko mnie, a usłyszeć jedynie można przekręcanie klucza. Zaciskam ręce w pięści dołując się czy kiedykolwiek uda nam się porozmawiać. Rozumiem, nie musi mnie lubić, ale przecież to nic nie oznacza. Dziewczyna nie da sobą pomiatać, ma dość mocny charakter. Ale Leon Verdas tak łatwo się nie poddaję, to nie koniec. To dopiero początek.

Od autorki:

No siemanko, kochani <3

Dwa rozdziały w jednym tygodniu,

rekord Wiktorii xD

Tylko taki krótki, wybaczycie? ;/

Jak czujecie się w nowym roku?

Mam nadzieję, że ten będzie o wiele lepszy.

Jak widzicie akcja jakby powoli będzie się rozkręcać,

Holly daję popalić a Leon ma już dosyć.

I nadal nie wiecie kim jest Lily, haha xD

Violetta zatrzaskuję drzwi przed nosem,

przecież nie ma tak łatwo, nie?

Czekam na opinie i dziękuję za tyle komków <3

Wikson xx