06: Meksykański akcent

Z dedykacją dla Blake <3
<Nie gniewam się>


~ Wracam, by się pożegnać.
Zostaną łzy.

Złamanie prawa i dotychczasowych pieprzonych kodeksów było warte każdego poświęcenia. Zakrwawione serce, które kiedyś było owocem miłości stało się niewidzialną cząstką mnie. Chęć zemsty za wszystkie dotąd wzniosłe upadki buzowało w moich uczuciach, każdy kolejny dzień wydawał się początkiem nowego życia, bez istotnych problemów i przejętych halucynacji. 

Związek z Jamiem wisiał na włosku. Błahostki bezboleśnie rozpoczynały kłótnie, a on nie wierzył już w żadne moje słowo. Widziałam zmianę, widziałam zmianę i to, że między nami nie jest już tak samo jak kiedyś. Prymitywność zniknęła, poczucie bezpieczeństwa odeszło na dalszy plan, jakby chciało wyrwać mnie z otchłani bezsilności. 

- Violetta, nie poznaję cię. Zdradzasz mnie, nawet się do tego nie przyznając...

- Ty nie wiesz nic, nie wiesz co ja czuję, nie wiesz jak bardzo ranisz mnie swoim niedbałym zachowaniem - krzyknęłam żałośnie, czując nieprzyjemnie pieczenie w oczach. 

Mężczyzna niewzruszony pozostawał jednoznacznie obojętny na przemówienie mu do rozsądku. Zaufanie jest podstawą związku - on mi nie ufał, dlaczego? Mówiłam prawdę, nie okłamałam go jeszcze nigdy dotąd. Nie rozumiał i nie chciał rozumieć, że dzięki Verdasowi odzyskam swoją dumę i godność. Pomożę mi w zemszczeniu się na tej podłej suce, która męczyła także jego. 

- Myślisz, że możesz robić ze mnie idiotkę? I że Francesca trzykrotnie nie widziała cię. podczas spędzania czasu z Cathriną? Śmiałaś się, zalotnie uśmiechałeś się, a mnie wmawiałeś, że jesteś przeziębiony. Nie zdziwię się, jeśli dotrze do mnie wiadomość, że Jamie Collins przeleciał sławną cheerleaderkę - zamarł.

Wstyd ogarnął go całego, a dusza najprawdopodobniej zaczęła się cichuteńko chować i nie pokazywać nic, zero. Mina natychmiast zrzędła, a jego szare tęczówki przybrały jednobarwny kolor.
Nie mógł już dłużej mnie oszukiwać, bo znałam całą prawdę. Znałam go zbyt dobrze, aby niczego nie zauważyć, oddalał się ode mnie z własnej winy. Ścisnęłam mocniej kluczyki od auta, czekając na odpowiedź z jego strony. Przybliżył się do mnie, delikatnym ruchem uniósł podbródek i złączył nasze usta w namiętnym pocałunku. Z wielkim trudem próbowałam wyrwać się z jego mocnego uścisku, pogłębiłam pocałunek, oszukując samą siebie. Nie mogłam oprzeć się dotknięciu jego mięśni, powoli rozpinając pasek od spodni.
Nie przerywając czynności stanowczym ruchem rozerwał ze mnie skrawek sukienki, pozostawiając mnie w zupełnie oszołomionym stanie. Pieścił moje ciało, doprowadzając mnie do szału.
Oboje pragnęliśmy się nawzajem, zapominając o problemach. W pomieszczeniu rozległ się dzwonek. Czy akurat w takim momencie ktoś musiał tutaj zawitać? Natrętny gość nie ustępował, denerwując mnie swoim zachowaniem. Narzuciłam na siebie białą koszulę, schodząc na dół.
- To są jakieś żarty? Po raz drugi przychodzę do ciebie, przerywając ci w sprawach łóżkowych - zmierwził mnie wzrokiem.
Naprawdę niedługo zwariuję. Znowu pojawił się tutaj zielonooki, zastając mnie pół nagą. Tym razem udało mu się przyjść w porę. Teoretycznie myśląc raczej zakończyliśmy "namiętne chwile", więc nie mam do niego żalu.
- Spokojnie, panie nieodpowiednia pora. Nadzwyczaj zapomniałam o naszym spotkaniu, wybacz - zadowolony, wszedł do środka.
Apartament, który zamieszkiwałam dużo różnił się od wystroju jego mieszkania. Nigdy nie narzekałam na brak jakichkolwiek pieniędzy, więc śmiało mogłam stwierdzić, że obydwoje byliśmy sobie równi, jeśli chodziło o panujące klimaty.
- Kochanie, gdzie jesteś? - nie mogłam powstrzymać śmiechu, kiedy swoim piskliwym głosikiem odpowiedział za mnie.
Niemożliwie było przebywać z nim, nie mając humoru, ponieważ od początku naszej znajomości odkryłam jego prawdziwe "ja" i zauważyłam, że należał do osób cieszących się życiem.
- Może wypadałoby się ubrać? Chyba, że wolisz paradować po mieście w samej bieliźnie, o ile ją masz - wygodnie usadowił się na kanapie, przełączając kanały.
Pobiegłam na górę, logicznie próbując poukładać natłok myśli w głowie. Czasami szorstki i zadufany w sobie, później wesoły i przyjazny, idealnie się maskował, to właśnie jego jedyna zaleta.

Dzisiejszy dzień celowo miał na myśli udobruchanie mojego stanu i doprowadzenie do wyśmienitego humoru. Verdas niejednokrotnie opowiadał dowcipne historie, rozbawiając mnie jeszcze bardziej.
Meksykański akcent wzbudzał wielkie zainteresowanie, a jego zniewalający uśmiech potrafił przyprawić o minimalne dreszcze i uczucie szczęścia, połączonego z domowym ciepłem. Tajemniczość, którą miał w sobie potrafiła zainteresować każdego przybysza. Chwila mogła trwać nieskończenie wiele, kiedy zbliżaliśmy się do upragnionego celu i jako para dobrych "przyjaciół" szliśmy przed siebie, nie poddając się i wierząc w cuda. Psychiczny laluś okazał się być naprawdę miłym człowiekiem i mimo lekkich, początkowych niezgodności byłam w stanie wybaczyć mu niektóre kontrowersyjne przezwiska, czy sytuację.
- Przystojny, jestem, co? - otrząsnęłam się z głębokiego transu, spoglądając na niego litościwie.
Nie kłamał, był przystojny. Urocze dołeczki i tęczówki wprowadzające w obłęd, oczy, które zmieniały swoją barwę podczas wybuchu złości, wysportowane ciało i dres, w którym nawet Collins nie wyglądał tak dobrze.
- Mówił ci ktoś kiedyś, że jesteś pacanem? - zaśmiałam się.
Kiwnął twierdząco głową, wskazując na mnie, kiedy bezczynnie wzruszyłam ramionami nie przejmując się tym, co zrobiłam i mogłam zrobić. Po prostu, byłam uczciwa i lojalna, kiedy inni ludzie okłamywali swoich najbliższych powodując rozpad małżeństwa, związku, czy utratę kontaktów z rodziną.
- Mówiłaś ty, ale ja ciebie w ogóle nie słucham...
- Skoro mnie nie słuchasz, sam będziesz radził sobie z natrętną dziunią...
- Przepraszam, dobra? Jesteś taka wredna i mną manipulujesz - burknął, idąc przed siebie.
- Dzięki, Leon, mam to w genach - uśmiechnęłam się sztucznie.
Jednoznacznie z oddali można usłyszeć było ciche burczenie chłopaka w moją stronę. Szczęście rozpierało mnie od środka, zważając na jego przyciemnione oczy, puszczające jedyne przelotne spojrzenia, zabijające spojrzenia.
- Oj, nie gniewaj się - rzuciłam zalotnie.
Wciąż był tak samo sztywny, czyżbym naruszyła jego męskie ego?
- Boże, wyluzuj. Zachowujesz się jak moja babcia - przegięłam, chyba.
Rozejrzałam się dokoła, lecz niestety napotkałam pustą przestrzeń pomiędzy ulicą a parkiem.
Nie ma go, przepadł jak kamień w wodzie, co za cham. Chyba czas zacząć plan B, i wybić mu niedorzeczną głupotę. Panie Verdas, poznasz moje prawdziwe oblicze.

*

- Ten twój Leon jest niczego sobie - zacichotała włoszka, przeglądając jesienną kolekcję. 

Sklep wyjątkowo był dość pusty, gdzieniegdzie pojawiały się osoby, zupełnie niezainteresowane dzisiejszym stylem mody. Spojrzałam na nią, mrużąc oczy.

- Mój? Mój jest tylko i wyłącznie Jamie - odpowiedziałam cicho, nie będąc do końca pewna swoich słów. 

Po raz kolejny powrót do domu okazałaś się błędem, ponieważ zastałam go tam kompletnie pijanego i załamanego. Kolejna niepotrzebna sprzeczka, kolejne rozczarowanie wymalowane na mojej twarzy, to chyba zostanie już moją codzienną rutyną. 

- Nie udawaj, że ci się nie podoba...

- Francesca, jeśli chcesz rozmawiać o Leonie, to znajdź sobie lepszą towarzyszkę, a ja pójdę do domu. To miały być zakupy, nie pogawędki - zdenerwowana podniosła ręce w geście obronnym.

- Nie musisz się na mnie wyżywać, tylko dlatego, że masz okres - bąknęła, płacąc za błękitną sukienkę.

Gdyby tylko wiedziała co jest powodem mojego rozczarowania. Nie chciałam męczyć ją swoimi problemami, jedynym prostym rozwiązaniem było po prostu zachowanie wszystkiego co dzieję się w moim życiu w sobie, i nie ujawnianie żadnego, najmniejszego szczegółu. 

- Fran, tyle, że ja - upuściłam zakupy, przytrzymując się pobliskiego blatu. 

Syknęłam, czując niemiłosierny ból w podbrzuszu i z hukiem osunęłam się na ziemię. Usłyszałam jedynie głośny krzyk przyjaciółki, wzywającej pomóc, kiedy dostrzegła kałuże krwi. Duże zbiorowisko podbiegło do mojej chudej sylwetki i wielkim trudem wypowiedziałam kilka słów, w stronę zmartwionej Cauvilgi.

- Pomóż mi, to cholernie boli - szepnęłam, niemalże płacząc i ściskając mocniej jej chudą i aksamitną dłoń.

- Violu, trzymaj się. Zaraz będziemy w szpitalu.

Od autorki; 
Na początku chciałabym prosić was o jedno.
Mówcie szczerze, jeśli to opowiadanie wam się nie podoba,
jeśli jest coś co wam przeszkadza,
albo uważacie, że nie nadaję się do pisania ;")

Witam was już w szóstym rozdziale :D

Z góry przepraszam za błędy, ale 

jakoś nie mam siły na ich sprawdzanie.

Liczę, że rozdział w jakiś sposób wam

się podoba, o ile można go nazwać w ogóle rozdziałem xD

Nie dzieje się dużo, bo wkońcu to ja.

Czyżby Fran kłamała, żeby pogrążyć Jamiego?

Relacja Leona i Violetty jest skomplikowana, 

ale zobaczycie niedługo to się zmieni ;")

Jak tam, macie już ferie?

 Możecie hejtować mnie albo Jamiego,

pozwalam, haha ^,^

Co się stało Violetcie? 

  Czyżby to coś poważnego? ;")
Liczę na was z komami 8)

Do następnego, kochani <3

Wika ♥