14: "Kiedy patrzę na ciebie, czuję, że jestem gotowy"

Z dedykacją dla  Candice

~Widzę przebaczenie.
Widzę prawdę.
Kochasz mnie za to, kim jestem.
Tak jak gwiazdy trzymają się księżyca.

Słowa Leóna są dla mnie jak niepokojący ocean. Staram się uspokoić swoje myśli, pocierając dłonie ze zdenerwowania i przełykając ślinę tak głośno, że nawet on jest w stanie to usłyszeć. 

Kilka dni temu zapewniał mnie, że jestem najlepszą przyjaciółką, mimo, że nienawidzi mnie za wszystkie niedorzeczne chamskie słowa i rozmowy w parku. Kilka dni temu nie znaczyliśmy dla siebie tak wiele jak znaczymy dzisiaj. 

Naprawdę nie wiem co mogło to zmienić, co skłoniło Leóna do tak szczerych wyznań w moim kierunku, czy mówi to wyłącznie abym mu zaufała i pomogła w zemście na brunetce. Połączyła nas niezwykła i delikatna więź. 

Od początku wiedziałam, że nie uda mi się dotrzymać obietnicy, że nie będę mogła tak po prostu o nim zapomnieć i odejść gdzieś dalej od całej przeszłości i jego życia. Wiem, że León również nie potrafi postawić pierwszego kroku.

 Planowaliśmy wspólnie pierwszy plan, zdecydowaliśmy, że nigdy więcej nie zobaczymy się na oczy i spędzimy miło dnia w swoim towarzystwie. Instynktownie czuję, jak mężczyzna zamierza zabrać głos, lecz za każdym razem powstrzymuję się wzdychając. 

Spoglądam w szmaragdowe tęczówki, błyszczą codzienną chęcią do czegoś nowego, czegoś, czego nie przeżył. Wacha się, aby nie popełnić błędu, w żaden sposób nie urazić mnie jakimkolwiek słowem, troszczy się o mnie, bardziej niż Jami'e. 

- Zaskoczyłeś mnie, nie spodziewałam się - odzywam się po chwili. 

Odwraca się w moją stronę, dzięki czemu mam idealny wzgląd na jego bezemocjonalną twarz i pełne wątpliwości serce, skierowane wprost do mnie. Uśmiecham się niewidocznie, dodając mu większej otuchy, aby miał pewność, że to co powiedział nie pójdzie w zapomnienie.

- Musiałem...przy tobie jestem zawstydzony, przestań - syczy niewątpliwie. 

- Jesteś pewien, że to całkowita prawda?

Milczy, przerażając mnie swoim kontrowersyjnym zachowaniem. Otwiera wejściowe drzwi i gestem ręki rozkazuję stanąć naprzeciwko niego. 

Wykonuję polecenie, opierając się o umięśnioną sylwetkę Verdasa, napawając się chwilą, która w jednym momencie może zniknąć i zostawić szary, niewidzialny ślad. 

- Chcę żebyś wyszła, potrzebuję czasu.

- Czasu? Cholera, León, najpierw wyznajesz mi uczucia a teraz mnie wyrzucasz?

- Nic nie rozumiesz, nic nie wiesz, więc proszę, pozwól mi to przemyśleć - mruczy. 

Ze skrzyżowanymi rękami i zaciśniętą szczęką opuszczam jego mieszkanie. 

*

Francesca zawzięcie opowiada o szczęśliwych dwóch tygodniach spędzonych ze swoim przyszłym mężem. Od czasu do czasu ukazuję swój pierścionek zaręczynowy, którego blask jest tak samo mocny jak dusza mojego opętanego Leóna. 

Moczę łyżeczkę w gorącym napoju i ze smutkiem mieszam ją kilkukrotnie, aby zakryć niewyrafinowany żal i tęsknotę. Moja droga do szczęścia skomplikowanie zamknęła kraty do innego, lepszego świata, w którym mogłabym spędzić resztę swojego życia. 

Kropelki deszczu obijają się o szklane okno i wypełniają całe pomieszczenie, wprowadzając klijentów w totalne osłupienie. Do kawiarenki śpiesznie wpadają nowi ludzie, aby skryć się przed niespodziewaną zalewą i ogrzać swoje ciało. 

Wśród nich, w skórzanej, czarnej kurtce dostrzegam młodego chłopczyka, trzęsącego się z zimna i ocierającego zapłakane policzki. Wstaję od stołu i podchodzę do zmarzniętego dziecka, okrywając je swoim swetrem. 

- Jak się tutaj znalazłeś?

Chłopczyk zaciska powieki i otwiera oczy, koloru zielonego, zupełnie podobnego do "zagubionego", splątającego z wydarzeniami sprzed lat Leóna. Powstrzymuję łzy, powstrzymuję wściekłość.

- Alex, tutaj jesteś - moja dusza ma ochotę krzyczeć.
Ciało Leona drży w geście zimna i łapiąc mnie za rękę, odwraca w swoją stronę.

- Poczekaj- warczy. - Dzwoniłem do ciebie, dużo razy.

- Ale ja nie miałam ochoty odbierać.

- Mówiłem ci, że to nie było łatwe - prycham. 

- I tak nic konkretnego nie wymyśliłeś? - pytam szybko.

- Wiesz, co wymyśliłem? "Że kiedy patrzę na ciebie, czuję, że jestem gotowy", tylko dlatego, że cię kocham.

Od autorki:
I BUM ;C
Czternastka...już jest.
Nie wiem jak wyszedł,
to już ocenicie wy ^^
Rozdział jest krótki,
co ostatnio często mi się zdarza,
ale mam nadzieję że się podoba ;*
Fran zaręczona.
kim jest Alex, kim jest dla Leona?
Jaką tajemnicę skrywa?
Kocham was i dziękuję za komentarze,
wszystkie, nawet kropkę ♥
Leonetta coraz bliżej..bliżej.
Liczę na was z motywacją, miśki pyśki XD
Rozdziały mam już w pełni zaplanowane,
wszystkie mają już tytuły i szczerze mówiąc,
jak nigdy, jestem zadowolona,
 że mam na nie tyle pomysłów.
Chcę, żeby zakończenie, albo nawet
to co piszę teraz miało jakikolwiek sens
i żebyście wy czytali to z przyjemnością.
Postaram się je trochę przedłużyć ♥

Wiktoria...