Rozdział 6: Nie Powinien

                                               

                                                                                   

                                                            
                                                                                Z dedykacją dla *Hana*





                                                     

     
                                                                           Wiem, że to dziwne, miłość.
                                                                         Nigdy nie przestaję zadziwiać.
                                                                          Obiecuję, że cię uszczęśliwię,
                                                                           A jeśli nie mogę, spróbuję.
                                                                          I na końcu będziemy razem,
                                                                                         Na zawsze.
           







- Mam wrażenie, że powiedział to w nerwach.  Tak bardzo go kocham, a z drugiej strony nienawidzę - ukryłam twarz w dłoniach i od początku próbowałam wszystko na spokojnie poukładać.
Kłótnia, agresywny Leon i niespodziewany zwrot akcji.  Mam piętnaście nieodebranych połączeń i ciągłych przeprosin od niego.  To nie pomaga.  Jest strasznie natrętny, dlatego poprosiłam Fran, aby została ze mną w mieszkaniu. W każdej możliwej chwili może tutaj wejść.
- Nie rozumiem, dlaczego go bronisz, Violu. Żaden facet, nawet ten który jest zdesperowany nie powinien mówić kobiecie takich rzeczy - mruknęła cicho wpatrując się w sufit.
Westchnęłam zmęczona i opadłam bezwładnie na łóżko.  Nie wiem co ze sobą zrobić.  Miłość jest strasznie skomplikowana.  Buduję w nas niespotykane emocje i powoduję mętlik w głowie. Nie jesteśmy w stanie racjonalnie skupić, bo nasze myśli wciąż krążą wokoło jednego.  Muszę w końcu zakończyć ten temat. Cauvilgia jest już znudzona ciągłą rozmową o Verdasie,
- Przepraszam cię.  Nie zauważyłam, że masz tego dosyć.  Jestem okropną przyjaciółką - wyznałam po chwili ciszy.
Włoszka pokręciła zrezygnowana głową i szybko przytuliła mnie do siebie.  Po moim policzku spłynęła łza. Otarłam ją, aby jej nie zauważyła. Dziewczyno, zapomnij o nim.  Skup się na przyjaźni.
- Dobrze wiesz, że jesteś dla mnie najważniejsza. I cię kocham - dodała.
Ze łzami w oczach złapała moją rękę i pociągnęła do salonu. Usłyszałyśmy dźwięk otwieranych drzwi. Naszym oczom ukazała się blondynka. Uśmiechnięta pocałowała nasze policzki i zaniosła zakupy. To będzie wspaniały dzień.
- Laski, zostałyśmy same. Robimy babski wieczór - krzyknęła szczęśliwa biegnąc do swojego pokoju. Zaśmiałyśmy się głośno widząc jej entuzjazm.  Wróciła do nas ubrana w swój ulubiony dres i spojrzała wymownie na nasze miny.
- A co z Fede? - zapytała zaciekawiona czarnowłosa. Wzruszyłam ramionami, podobnie jak kuzynka.
- Pojechał do rodziców...
- Na prawdę? Wreszcie będę mogła odetchnąć. Ten idiota w ogóle nie daje mi spokoju.
- Bo jest w tobie zakochany - szepnęłam. Wytrzeszczyła oczy ze zdziwienia. Cholera.
Mogłam ugryźć się w język, zanim to powiedziałam. Miała się o tym nie dowiedzieć, jeszcze nie teraz.
- Pff, jakoś nie chcę mi się w to wierzyć...
- Lu, ucisz się - zmroziła mnie wzrokiem i dumnie uniosła głowę do góry. No tak, obraziła się.
Znam to spojrzenie, za bardzo mnie kocha i tak mi wybaczy.
- Jak to? - spytała po chwili Francesca.
- Nie słuchaj mnie. Od rana pletę głupoty, które nie mają sensu. Pójdę zrobić coś do jedzenia, Ludmiła chodź ze mną - odetchnęłam z ulgą, kiedy nie pytała o nic więcej i udałam się po przekąski. Wzięłam białe wino i mnóstwo słodyczy, po czym zatrzymałam się, aby wytłumaczyć Ferro całą sprawę.
- Podoba ci się Federico, prawda? - poruszyłam zabawnie brwiami, na co ona prychnęła. - Mnie nie oszukasz, kochanie - dodałam poważnym głosem. Wymusiła sztuczny uśmiech.
- Jest słodki i przystojny, tylko tyle. Choć już...
Ruszyłyśmy w stronę włoszki. Kiedy byliśmy razem z Leonem, zawsze oglądaliśmy wspólnie horrory. Mocno mnie wtedy obejmował, a ja czułam, że przy nim nic nie może mi się stać.
Że jestem bezpieczna. Niestety, życie piszę różne scenariusze. Teraz nie mogę tego zapewnić, bo nie ma go przy mnie. Chciałabym dotykać jego malinowych ust, które wprost proszą się, abym całowała każdy nawet najmniejszy zakątek jego ciała. Aby jego serce należało tylko do mnie, nikogo innego.
Trudno jest spoglądać mu w oczy, po zdradzie z tą suką, Clarą. Wiedziała, że jest związku, że ma narzeczoną, jemu najwidoczniej też to nie przeszkadzało. Czuję do niego obrzydzenie.
- Wybaczcie mi, nie mogę tak dłużej - wyszłam w pośpiechu zakładając buty. Potrzebuję odreagować. Wspomnienia nie dadzą mi spokoju.





       
                                                                                       ***


Jest późno. Gwiazdy błyszczą niecodziennym blaskiem i widać w nich coś niezwykłego. Mam wrażenie, że mrugają do mnie kilkakrotnie mówiąc "będzie lepiej".
Niebo przypomina niebieskie morze, którego gdzie nie gdzie fale rozprzestrzeniają się w chmurach. Niewidzialna postać przygląda mi się z zaciekawieniem, kiedy siadam na pobliskiej ławce.  Wszelkie siły, które są we mnie chowam gdzieś daleko, za siebie. Nie umiem, nie potrafię normalnie funkcjonować, zaczynam wariować.  Serce przyśpiesza swój rytm i chcę wydostać się z klatki piersiowej. Czy to jest głupim snem?. Przed oczami wirują dotąd nieznane osoby, ból.
Czy ja na prawdę widzę swoją przyszłość?.  Świat wokoło zaczyna wirować, a jedyne co pamiętam to straszny cień, który unosi się do góry w postaci anioła. Zamykam powieki i upadam uderzając się w głowę.


Budzę się, widząc przed mnóstwo lekarzy i pielęgniarek. Każdy z nich chodzi w kółko, nie zatrzymując się nawet na chwilę. Pochłonięci są dyskusją nad ważnym tematem. Jestem nim ja.
Próbuję odezwać się do nich, lecz nie mogę. Suchość w gardle powoduję niespodziewany atak.
Wymiotuję na podłogę, zwracając tym sposobem ich uwagę. Podbiegają do mnie jak najszybciej, przyglądając się z uśmiechem wymalowanym na twarzy. Cichutkim głosikiem proszę o szklankę wody. Upijam dość dużego łyka i opieram głowę o puchatą poduszkę.
- Eliza, zawołaj jej rodzinę. Powiedz, że się obudziła - rozkazuję groźnie lekarz.
Kobieta kiwa twierdząco głową i znika wśród beżowych ścian.
- Co się stało, gdzie ja jestem? - ręce trzesą mi się z przepływu przerażenia.
Szpital, masa różnorakich kabli. Nic nie rozumiem. Jak się tutaj znalazłam?
- Spokojnie, proszę głęboko oddychać. Zaraz wszystkiego się pani dowie - zapewnia mężczyzna.
Znam go. To ten sam człowiek, którego spotkałam obok parku. Miał na imię, Diego.
- Obudziłaś się, nie mogłabyś nas zostawić...
Zapłakane twarze rodziców, Leon, i moim najlepsi przyjaciele. Próbuję podnieść się z miejsca, ale umożliwia mi to ból w skroni.
- Tak bardzo się martwiłam. Nigdy więcej tego nie rób, słyszysz? - szepcze żałośliwie chłopak całując moją drżącą dłoń. Nie jesteśmy razem, mimo to przeżywał to, on płakał.
Kocham go, a on kocha mnie.
- Proszę, powiedzcie mi co się stało. Jedyne co pamiętam, to rozmowa z Fran i Ludmiłą...
- Straciłaś przytomność, zostałaś potrącona przez samochód. Byłaś w śpiączce...
- To przez nas. Gdybyśmy za tobą poszły, to by się nie wydarzyło.
- Nie mówcie tak. To ja mogłam zostać w domu, ale nie zrobiłam tego - obdarowuje je szczerym uśmiechem i delikatnie przytulam. Są dla mnie jak siostry.  Bardzo ich kocham.
- Pacjentka musi odpoczywać.  Jest po poważnym wypadku.
Doktor wyprowadza rodzinę z pomieszczenia, a ja wypuszczam powietrze ze świstem.
Śpiączka? Poważny wypadek?
Nadal nie wiem co się ze mną działo. To właśnie efekt tego, do czego doprowadza mnie uczucie zwane "miłością". To nie wina Verdasa. Nie powinnam go obwiniać. To nie pora na przemyślenia. Jestem potwornie zmęczona.










- Diego, ja na prawdę czuję się dobrze - zapewniam zdenerwowanego dwudziestosiedmiolatka.
Jestem już tutaj długie 3 dni i nadal nie mogę nigdzie iść. Czuje się, jakbym była zamknięta pod kloszem i pod nadzorem dorosłego rodzica siedziała tam, gdzie mi każą. To już dawno minęło.
Codziennie odwiedzają mnie mama i tata, a także znajomi. Każdy martwi się moim zdrowiem i jestem im potwornie wdzięczna.
- Violetta, to znaczy proszę pani, zabraniam wychodzenia z łóżka - mówi z przekonaniem.
On jest tak troskliwy. Bardzo miły chłopak.
- Mów mi po imieniu, nie jestem taka stara - oburzam się,
Śmieje się głośno ukazując rząd swoich perlistych zębów. Brunet patrzy na mnie z radością w oczach. Moje policzki przybierają purpurowy kolor.
- Dobrze, Violu - podkreśla moje imię, po czym udaję się do swojego gabinetu.
Przez ostatnie dni bardzo zbliżyłam się do niego. Opowiedział mi o wszystkim co go spotkało.
O tym jak stracił dziewczynę, którą bardzo kochał, przyjaciół. Po części go rozumiem. Sama straciłam miłość swego życia, nie przez własną głupotę, ale przez los, który był nam pisany.
Myślę, że nigdy nie zapomniemy o najlepszym momentach w naszym życiu. Moim był związek z nim. Był i jest kimś, kto jest najważniejszy. Słońce zaczęło przebijać się przez ciemne ściany.
Delikatne pukanie do drzwi wybudziło mnie z przemyśleń. Odwróciłam się napięcie i ujrzałam jego.
Z kwiatami w rękach stanął na przeciwko mnie. Spojrzałam głęboko w jego szmaragdy, można w nich utonąć.
- Nic nie mów, cieszmy się tym co mamy - powiedział.
I przytulił mnie.







//
Witajcie moje miśki! ^^
Jak widzicie, ogarnęłam się i rozdzialik jest.
Pisało mi się go zajebiście, miałam mega wenę,
i uważam, że nie jest on masakryczny (zdziwienie, nie?)
Nexty będą nieregularnie ze względu na szkołę -,-
Mnie ona też dobija, uwierzcie. 
Wypadek Fiolki, miły Diego.
Szykujcie się ludzie na pewną niespodziankę, haha xD
Leon przyszedł w odwiedziny.
Mam w głowie już nawet myśl, jak się pogodzą.
Mogę zdradzić jedynie to, że będzie mega romantycznie xD
Dziękuję wam za wszystkie komentarze ♥
Mega mnie tym motywujecie, na prawdę ^^

Życzę wam miłego weekendu, odpoczynku! :D
Kocham was, misiaki! <3
Do nexta, buziaki ^^


Wika