Rozdział 5: Wrócił

                                                       
                                                                            

                                                                   

                                                                                  Z dedykacją dla *Naty*

   
                                                                 

                                                                                                            "Myślałam o tym, jak trudno jest.
                                                                                                           Moje serce wie, że tęskni za tobą i,
                                                                                                         Że nie mogę zapomnieć, że żyjemy".

Jestem tutaj.
Właśnie stoję przed drzwiami wielkiego domu Verdasa, który był kiedyś moim, naszym wspólnym.
 Nogi trzęsą mi się jak z waty a ciało drży na samo wspomnienie tego miejsca.
 Delikatnie pukam do drzwi, co chwila spoglądając na rozkloszowaną kremową sukienkę.
Oddychaj głęboko wszystko będzie dobrze.

- Violu, nie spodziewałem się tutaj ciebie - zwykły dres, ale on wygląda w nim niezwykle.
Zjawiskowe mięśnie, które widać przez sportową koszulkę.. Ugh, ogarnij się dziewczyno.
 Odchrząkuję głośno i natychmiast wyprostowuje się.
- Przyszłam porozmawiać, to ważne - mówię z lekkim zawahaniem w głosie.
Gestem ręki zaprasza mnie do środka. Jasne kolory dominujące wśród pięknych obrazów. Nic się tutaj nie zmieniło. Cholera, to wszystko wraca. Mrugam kilkakrotnie powstrzymując łzy. Nie tutaj, nie przy nim. Nie mogę pokazać jaka jestem słaba. Po prostu nie mogę.
- Dobrze się czujesz? - pyta zmartwiony spoglądając na moją bladą twarz.
 Serio Leon? Po tak wielu cierpieniach i załamaniach dopiero teraz o to pytasz?. Kiwam twierdząco głowo i siadam na skórzanej kanapie. Teraz dopiero się zacznie.
- Mogę prosić o szklankę wody? - w dość szybkim tempie zjawia się obok mnie.
 Stawia szklane naczynie na stolik i zajmuje miejsce. Upijam łyka rozmyślając nad zaczęciem rozmowy. To strasznie trudne. Tak bardzo mnie zranił, a tak bardzo go kocham. Kurwa.
- Wiem, że rozmawiałeś z Fran. Naprawdę chciałam zapomnieć o twoich słowach, ale nie mogę.
Tęsknisz za nami, tęsknisz za mną? - niewinne, szmaragdowe oczy wpatrują się we mnie z wielkim pożądaniem. Pomieszczenie wypełniają tylko nasze oddechy. Każde z nas jest zdenerwowane, każde z nas nie wie co powiedzieć.
- Okłamałbym cię mówiąc że nie - odpowiada cichutko swoim aksamitnym głosem.
 Jego też to boli, czuję to. On też ma uczucia. Uczucia, którymi darzy mnie. Nikogo innego.
Nie udaję mi się. Po moim policzku spływa łza. Miałam nie płakać. Chowam twarz w dłonie, jestem bezsilna, po raz kolejny.
- Nie płacz, proszę cię. Nie przez takiego dupka jak ja - szepcze żałośliwie chodząc w kółko. Jest taki niewinny, byłam pewna, że nie cierpi. Że jest szczęśliwy. Myliłam się.

Niepewnie do niego podeszłam. Cień uśmiechu pojawił się na mojej twarzy. Mój Leon, on wrócił. Złapałam jego zimną rękę, swój wzrok skierował na mnie. Z przepływu emocji przytulam się do niego. Obejmuje mnie swoimi ramionami mocniej przyciskając do siebie.  Brakowało mi tego.  Tak dawno nie byłam w jego objęciach.
- Wiesz, ile razy chciałam o tobie zapomnieć?. Próbowałam i nadaremnie.  Nie umiem - wyznałam po chwili ciszy.
Ciepło grzejące od jego ciała nie pozwalało mi się oderwać.  Czemu byłam taka głupia?.
Duma i bolące serce przepełnione nienawiścią nie pozwalały mi na to.  Najbardziej bolało to, kiedy obiecywał mi, że nigdy mnie nie opuści. A zrobił to, zdradzając mnie.
- Zacznijmy wszystko od nowa.  Błagam, wybacz mi. Zrobię dla ciebie wszystko - uklęknął na  kolana. Jego tęczówki wyrażały nadzieję na bycie ze mną.  Słońce przebijało się przez szyby i swoim blaskiem oświetlało jego przystojną twarz.
- Nie mogę, przepraszam. Potrzebuję czasu. To nie takie łatwe...
Wybiegłam z pomieszczenia kierując się w stronę mieszkania. - Violetta, zobaczymy się jeszcze?.
Odwróciłam się napięcie i kiwnęłam twierdząco głową. Teraz wiem co muszę zrobić.  Muszę to dokładnie przemyśleć. Ale wiem jedno. Nasza miłość trwa. I nigdy się nie skończy.

- On mnie kocha Lu, kocha - piszczę podekscytowana przeglądając kartę dań.
 Blondynka klaszcze w dłonie śmiejąc się głośno. Uwielbiam nasze wspólne wypady. Ferro zawsze wie, jak poprawić mi humor. Verdas nie zapomniał o nas. Jedynym problemem jest to, że nie możemy być razem.  Nie jestem w stanie mu tak szybko wybaczyć.
- Pamiętaj, że musisz się mnie słuchać. Ludmiła zawsze ma rację, honey - powiedziała dumnie wypinając pierś do przodu.  Wybuchłam niekontrolowanym śmiechem a kuzynka dołączyła do mnie.
Kocham jej tok myślenia.
Wyjrzałam przez okno i dostrzegłam dość znajomą mi postać.  Smith, Jason Smith? Co on tutaj robi?.
Wyszłam z kawiarenki i zaciekawiona postanowiłam się przedstawić.
- Jason, pamiętasz mnie?...
Podniósł pytająco brew, jakby nad czymś się zastanawiał. No tak, nie widzieliśmy się kupę lat.
Nasze kontakty się urwały zaraz po skończeniu szkoły.  Ja wyjechałam do Buenos Aires, a on został we Włoszech, Tak kończy się historia pięknej znajomości.  On też obiecywał i nie dotrzymał słowa.
- Vivi, to ty? - zapytał zaskoczony.
Zdenerwowana prychnęłam na jego słowa. Najlepsza przyjaciółka na świecie, para siempre, a on śmie jeszcze pytać.  Konary drzew powiewały delikatnie, tym samym zapraszając do wspólnego tańca.
To miejsce, pamiętam je.

Żyletka. 
Jedno marzenie.
Jeden sen.
Jedno życie.
Marzenia. Przyszłość. Czas teraźniejszy straciły już sens życia.  Straciłam jego, nic już nie istnieje.
Kropelka krwi spłynęła po moich chudych rękach.  Wyglądam jak wrak człowieka, i tak właśnie się czuje.  Oszukana, poniżona przez najważniejszą osobę w moim życiu. 
Chcę zasnąć i się nie obudzić.  Chcę tylko tego. 

- Halo, ziemia do ciebie. Co jest?
Głos Jasona wybudza mnie z przemyśleń. Złe czasy minęły, zapomnij. Gdyby to było takie proste.
- Zamyśliłam się.  Jak mogłeś mnie nie poznać? - fukam urażona unosząc głowę do góry.  - Ale wyprzystojniałeś, muszę ci to przyznać...
- Się wie - poprawia swój granatowy t-shirt.  Na oczach nie widnieją już czarne kujonki, a śliczne soczewki, dzięki którym wygląda młodziej. Niestety, musiał już iść. Obiecał, że wpadnie do mnie i na spokojnie porozmawiamy.
- Violetta, myślałam, że coś ci się stało. Zabiję cię - mruknęła przypatrując się mojej minie.
Przytuliłam ją, najmocniej jak potrafiłam. Tego potrzebowałam.
- Nie martw się, żyje - podnoszę ręce w geście obrony i wzruszam ramionami.
- Musisz mi to wynagrodzić.  Idziemy na zakupy - rozkazuję i ciągnie mnie w stronę pobliskie galerii,









- Franuś, proszę - mina biednego pieska, piękne kwiaty. Uda mu się.
Alonso, jeśli chcę potrafi być stanowczy.  Od ponad godziny błaga Włoszkę, aby umówiła się z nim na randkę. Mina Ludmiły przypomina złego ducha, który chcę ich jak najprędzej stąd wypędzić.
Jest Zazdrosna? Niemożliwe. Od czasu do czasu pomrukuję coś pod nosem i dalej wpatrzona jest w jeden punkt.
- Zgadzam się - uradowany czarnooki podniósł ją do góry i zaczął kręcić wokół własnej osi.  Wyglądało to kosmicznie. Próbowała się wyrwać, lecz nie mogła. Miał więcej siły. Z całej siły uderzyła go pięścią w brzuch. Zwinął się z bólu, mimo to wysyłając jej buziaka. Zrezygnowana pokręciła głową, po czym udała się zapewnie do swojego pokoju.  I tak pobiegł za nią.
Do moich uszu dostał się dźwięk przychodzącej wiadomości. Odblokowałam ekran i weszłam w niebieską chmurkę.



Od: Leon Verdas
Do: Violetta Castillo
Temat: Rozmowa
Spotkajmy się w parku za 15 minut.
Nie możesz ciągle przekładać tej rozmowy.
W końcu musi do niej dojść.
Leon.




Postanowiłam mu odpisać.




Od: Violetta
Do: Leon
Temat: Rozmowa
Nie przekładam tej rozmowy.
Mówiłam ci, abyś dał mi czas.
Troszkę się spóźnię.
Violetta.



Zamówiłam taksówkę i szybko ubrałam trampki.  Po 15 minutach, dotarłam na miejsce, był tam.
Zupełnie zamyślony patrzył w ciemne niebo, które nie wyrażały nic poza szarością. Gwiazdy świeciły przejrzyście i starały się rozpromienić ten dość ponury wieczór.  Usiadłam obok niego.
Wzdrygnął się, ale lekko uśmiechnął. Urocze dołeczki pojawiły się na jego policzkach. Jest taki przystojny. Horyzont, który było widać z bliska, był najpiękniejszą harmonią tej alei. Pamiętam, ile dni spędziliśmy w tym niezwykłym miejscu. Jest dla mnie wyjątkowe.
- Mam u ciebie szansę? - zapytał po krótkiej chwili. Nabrałam nerwowo powietrza. Czy on wie co przeżyłam?.
- Leon, to za wcześnie - stwierdzam z przekonaniem. Natychmiast zrywa się z miejsca.
- Dlaczego robiłaś mi nadzieję - syczy wściekle z oczami przepełnionymi gniewem. Znowu, znowu to robi. Jest agresywny.
- Przestań. Niczego ci nie obiecywałam - odpowiadam ze spokojem.  Rzuca mi zdenerwowane spojrzenie i klnie pod nosem. Nie chciałam tego. Przecież było dobrze.
- Wszyscy mają rację, jesteś zwykłą suką - krzyczy przeraźliwie. Odsuwam się od niego. Mocno uderzam go w buzię. Podły cham, a ja myślałam, że się zmienił.
- Suką, którą kiedyś kochałeś. Pożałujesz tego - grożę mu palcem i z łzami w oczach odbiegam jak najdalej. Jestem idiotką.
















Hej Ziomeczki! :D
        Spodziewaliście się tego?                                    
 Wyobraźcie sobie, że doszłam do wniosku,
że Fiolka nie może ciągle być załamana.
        Bo to dobija człowieka, nie?.
 Leonetta się pogodziła, chwilowo haha ^^
       Bo później i tak kłótnia, (Zła-Ja)
   To dopiero piąteczka więc spokojnie.
 Przepraszam, że tak dawno nie było nic.
                    Szkoła to zło, serio..
 Czeka mnie jeszcze sprawdzian, ale co tam.
                     Rozdział bez korekty. 
    Miłego weekendu miśki. ( tak na zapas)
                                                                                               
                                   
                                                  Wika

                  ---->   https://www.youtube.com/watch?v=aS6KH3q7A-o