Rozdział 2: Straciłam

         

                                                                 

                                                         
                                                                *  Z dedykacją dla Katie *

                                                                                                                                      

- Violu, dobrze się czujesz ? - pyta zmartwiona Włoszka , spoglądając na moją bladą twarz.

Podsuwa mi krzesełko,  na którym siadam . Oddycham głęboko próbując uspokoić nerwy.

Przed moimi oczami nadal wirują ogniki, które spowodowane były całą sytuacją . 

- Może pójdę po coś do picia - duka i rusza w stronę kelnera .  Moje serce przybiera szybki rytm . Verdas . V E R D A S . Pieprzony dupek . Dlaczego znów się tutaj pojawia ?.

Czuję, że Bianca nie mówi mi całej prawdy. A co jeśli wraca tu , bo nadal mnie kocha ?

Nie Violetta , nie wierz w te bajeczki, on nigdy się nie zmieni.  Po chwili czarnowłosa zjawia się obok mnie. Z zachłannością wypijam napój i odstawiam szklane naczynie na stolik . 

Wstaję z dotychczasowego miejsca i chwieje się lekko. Nie mogę pokazać, że jestem słaba, to nie w moim stylu. Chodź moje nogi trzęsą się jak galareta, stoję na wysokich szpilkach i dumnie wypinam pierś do przodu . 

- Matko, spójrz tam - przyjaciółka wskazuję palcem na drzwi . Przełykam głośno ślinę , i z wymuszonym uśmiechem odwracam się za siebie . Zszokowana otwieram buzię ze zdziwienia , na widok ludzi, którzy witają się z gośćmi.  To on i jego dziunia . 

Wyprzystojniał - myślę . Jego grzywka jest tradycyjnie postawiona na żel, a czarny garnitur dodaję uroku . Rozgląda się po sali, a ja udaję, że szukam czegoś w torebce . Mimo to dostrzega mnie . Powolnym krokiem podchodzi do mnie, dokładnie obserwując każdy zakątek mojego ciała . Na mojej twarzy pojawia się delikatny rumieniec .

- Violetta, minęło tak dużo czasu. Tęskniłem - oznajmia pewnym siebie głosem i przytula mnie do swojego ciała, jakby nigdy nie chciał mnie z niego wypuścić . Odpycham go mocno i zakładam ręce pod piersi .

- Wystarczająco, aby o tobie zapomnieć - syczę zdenerwowana posyłając mu groźne spojrzenia . Niech wie, że mu nie wybaczę . Straciłam dwie najważniejsze rzeczy w życiu. Miłość i dziecko . I to wszystko przez niego .

- Ja nigdy nie zapomniałem . Gdybyś mi wybaczyła, nie byłoby tej całej szopki - odpowiada i łapie moją dłoń . 

Prycham na jego słowa i zaczynam się śmiać . Zdezorientowany podnosi ku górze swoją brew.

- Nie bądź żałosny , Leon . Idź do swojej laluni, a odemnie trzymaj się z daleka - warczę zła i odchodzę w nieznanym dotąd kierunku . W oczach szatyna pojawia się cwaniacki błysk . 

Wchodzi na scenę i poprawia swój krawat . W sali zapanowuję cisza . 

- Chciałem ogłosić coś ważnego . Clara bardzo cię kocham , i chcę żebyś wiedziała, że nie wyobrażam sobie życia bez ciebie - mówi przenosząc swój wzrok na mnie .

W moich oczach natychmiast pojawiają się łzy . Zrobił to specjalnie, wiedział , że tak będzie.

Watson szczęśliwa rzuca mu się na szyję i całuję namietnie . Wybiegam z pomieszczenia, zalana łzami, i biegnę przed siebie nie zwracając uwagi na przechodnich . Słyszę jeszcze krzyki Francesci, ale nie odwracam się . Nagle jeden z obcasów łamie się, a ja upadam na chodnik . Czuję przeszywający ból w kostce . Ostatkami sił udaje mi się dotrzec do domu . Wpadam do mieszkania, i przytrzymuję się szafki stojącej obok . 

- Boże, co ci się stało - krzyczy przerażony Federico . Nie umiem wydobyć z siebie słowa, więc chłopak sadza mnie na kanapie i przytula do swojego torsu . Z ledwością wciągam powietrze dławiąc się łzami . 

- Już cichutko, jestem przy tobie - szepczę dwudziestopięciolatek opatulając mnie ramionami . 

-To przez niego prawda ? . Kiwam twierdząco głową a brunet zaciska ręce w pięści . 

-Zabije gnoja - burczy i delikatnie się podnosi . Siadam na jego kolana , nie pozwalając mu odejść . Chcę żeby był przy mnie . Jest dla mnie jak starszy brat . Potrzebuję go . 
Okrywa mnie kocem, i całuje w czubek głowy.  - Pójdę do siebie, dziękuję ci - chlipie i ruszam w stronę swojego pokoju . Zamykam drzwi na klucz , i siadam opierając się o ścianę. Chciałam być silna, próbowałam, lecz nie mogę . Dzisiejszą przemową ponownie roztrzaskał moje serce na kawałki.  Jak mogłam być z takim człowiekiem . Jest podłą świnia i nic tego nie zmieni . N I C .




                                                                  ***

 
- Leon, nie mam już siły - jęknęła zmęczona szatynka w stronę chłopaka . Ścisnął mocniej jej rękę, dodając otuchy . Chciał pokazać jej, że jest dla niego bardzo ważna.
- Kochanie, już niedaleko - odpowiedział tajemniczo, całując ją w policzek . Przybrała zirytowany wyraz twarzy i przytuliła się do jego ramienia . - Jesteśmy - dopowiedział szeroko się uśmiechając.
Brązowooka wytrzeszczyła oczy ze zdziwienia , i zaniemówiła . Było tam magicznie . 

                                                                                                     

                                                                

                                                                                        

                                                       

- Skąd znasz to miejsce - zapytała , kiedy usiedli na pobliskiej ławeczce .
 Lekki wietrzyk poruszał koronami drzew, a przepiękny horyzont dodawał mu uroku . Głęboką ciszę przerwał śpiew ptaków . 
- Chodziłem tutaj z rodzicami , gdy byłem mały - wyznał patrząc przed siebie . 
Żadne z nich nie chciało zniszczyć tak pięknej chwili . Szczęśliwi i radośni , cieszyli się tym wspaniałym momentem . Mężczyzna zbliżył się do swojej ukochanej . Płatki róż powoli zaczęły spadać na ziemię . Złączył ich usta w delikatnym pocałunku .  



Z błogiego snu wyrywa mnie natarczywy dźwięk telefonu . Niezadowolona przekręcam się na drugi bok i naciskam zielony przycisk . 
- Halo - mruczę masując obolałą szyję .  Spanie na kanapie , nie było jednak dobrym pomysłem . 
- Vils , nie wiesz jak się cieszę, że odebrałaś . Już myślałam, że coś się stało - piszczy entuzjastycznie Ferro, a ja przekręcam oczami . No cóż, ona zawsze ma dobry humor.
- Przepraszam, nie słyszałam , że dzwoniłaś, bo akurat spałam - mamroczę pod nosem, upijając łyka lemoniady . Wgryzam się w soczyste jabłko, a w moich ustach rozpływa się ten cudowny smak . 
- O czym śniłaś ? - spytała wesoło, a ja zakrztusiłam się jedzeniem . Zaśmiała się cicho , a ja się wzburzyłam . 
- O moich byłym, i nie chcę tego wspominać - burknęłam przybierając smutną minę . 
Było, minęło . Adiós.
- Matko, wybacz mi , nie wiedziałam - próbowała się tłumaczyć , tym razem to ja się zaśmiałam . Zawsze wie jak poprawić mi humor .
- Nic się nie stało, miśka muszę lecieć, trzymaj się . Do zobaczenia - dodałam i rozłączyłam się . 
Ludmiła wraca do BA na stałe , już jutro . Jestem taka szczęśliwa, że będę mogła ją mieć na co dzień . Znam się z Argentynką od dzieciństwa . Zawsze przy mnie była, dopóki nie wyjechała razem z matką . Słyszę szepty , więc szybko spoglądam w stronę drzwi . Oni razem ?
- Dlaczego masz taką minę ? . Zobaczyłaś ducha - roześmiał się Alonso, a Włoszka zawtórowała . Spojrzałam na nich zdziwiona . 
- Pierwszy raz od bardzo dawna , widzę was razem uśmiechniętym , mam prawo - oburzyłam się jak małe dziecko .
 Podeszli do mnie i mocno uścisnęli . Odwzajemniłam gest , jeszcze bardziej ich do siebie przyciskając . Moje przypuszczenia są prawdziwe ?
- Zostaliśmy przyjaciółmi , mam powoli dosyć tych kłótni - zgasiła mój entuzjazm Cauvilgia .
Westchnęłam.
- Ja wiem, że łączy was coś więcej ..
- Może chodźmy już na te zakupy - rzuciła poddenerwowana . 
Klasnęłam w dłonie, i złapałam ją za rękę . Zgarnęłam torebkę i pociągnęłam ją w stronę galerii.



                 
                                                                 ***
      

                                                                         

                                                                      

- Chodźmy do kawiarenki . Jestem głodna - narzekałam , łapiąc się za brzuch .
Od ponad dwóch godzin , chodzimy po sklepach , i szczerze mówiąc jestem wykończona . Nie spodziewałam się, że kupowanie ciuchów , może być takie męczące .
- Ale ty jesteś niecierpliwa - popatrzyłam na nią morderczym wzrokiem . - Okej, okej ,- podniosła ręce w geście obronnym , wybuchłam niepohamowanym śmiechem.  Weszłyśmy do pomieszczenia, i usiadłyśmy przy wolnym stoliku . Po chwili podszedł do nas kelner .
- Poprosimy numer 3 , i czerwone wino - odczytała przyjaciółka , i podziękowała gestem głowy.
Bardzo długo wpatrywałam się w beżowe ściany budynku .
- Wiesz, że Lu wraca już jutro ? - pytam , kiedy Cauvilgia przegląda swojego Macbook'a .
Podniosła wzrok z urządzenia i kiwnęła głową . - Nie cieszysz się ?
- Violetta, jasne, że tak . Co za głupie pytanie - oznajmiła cicho, upijając łyka wina .
- Przepraszam, ...
- To ja przepraszam, nie powinnam się tak denerwować - odpowiedziała łapiąc mnie za rękę.
Wymusiłam uśmiech ,
- Verdas tu idzie , kryj się - krzyknęła , nakładając na siebie kaptur . Schyliłam głowę na dół, patrząc na moje nowe buty . Nie chcę się dłużej ukrywać, to nie ma sensu . Mieszka tutaj i często będę go spotykała .
- Czego chcesz - wrzasnęłam , aby każdy mnie usłyszał . Wszystkie oczy zostały skierowane na mnie
Nienawidze go , tak bardzo nienawidzę .
- Muszę ci coś powiedzieć .......




///
Hej miśki ♥
Przychodzę z rozdziałem po około trzech tygodniach ,
Cóż dużo mówić, byłam na wakacjach i nie miałam
jako tako dostępu do internetu .
Chciałam wam bardzo podziękować za wszystkie
miłe komentarze pod jedyneczką ^-^
Jesteście wspaniali, nie wiem co napisać ;D
Next taki, ugh no nie wiem, nie specjalny ;*
Jak widzicie Leon po raz kolejny rani Fiolkę.
Poznacie parę jego twarzy , hyhy ;]
Feduś i Fran zostają przyjaciółmi, a
Verdas ma coś ważnego do powiedzenia ;*
Zakończyłam w takim momencie, i
stęskniłam się za wami .
Jakbym zapomniała o miejscu, piszcie .
Zapraszam do Shota, który na was czeka ;>

Kocham was !


Maggie, Wika ;*